مرگ حق نیست! ³

یک ماه از اون روزی که من به این پادگان اومدم گذشته بود تقریبا داشت نزدیک ناهار میشد همه ی زخمی ها پانسمان شده بودن رفتم تا ناهاراشون رو ببرم و بعد از اون رفتم به سالن غذاخوری تا با بقیه سرباز ها ناهار بخورم که فرمانده ی پارگان اومدش.....اون اکثرا به سالن غذاخوری سر نمیزنه حتما حرف های مهمی داره که به ما بزنه

اما جاشون و نمیدونیم واسه ی همین من از پنج تا سرباز میخوام که به شمال برن، بدون اینکه شمالیا بفهمن اونا جنوبی یا کره ای هستن.... _کیم نامجون _سونگ کی _شوکای _دیلان وانگ _شن جین شیان این افراد شب با استفاده از قطار به سمت شمال چین حرکت میکنن ماموریت اونها اینه که نزارن هیچ شمالی متوجه هویت اونا بشه و جای بمب رو پیدا کنن.....این ماموریت ممکنه مواقع اورژانسی هم داشته باشه ومن یه پزشک موقتی استخدام کردم....تا جای یارا به زخمی های پارگان رسیدگی کنه (م..من داشتم درست میشنیدم؟فرمانده ازم خواست تا با اونا برم؟......این خیلی خوبه))))

تا جای یارا به زخمی های پارگان رسیدگی کنه (م..من داشتم درست میشنیدم؟فرمانده ازم خواست تا با اونا برم؟......این خیلی خوبه)))) نزدیک غروب شده بود....وسایلامو جمع کردم و اماده شدم با پسرا به سمت قطار حرکت کردیم.....کم کم سوار قطار شدیم....آدمای این قطار چرا انقدر عجیبن

شن جین شیان:خب ما شش نفریم اما هر کوپه چهار نفره ما به دو گروه چهار و دونفره تقسیم میشیم گروه دونفره از من و پزشک تشکیل میشه....شما هراتفاقی که بنظرتون اورژانسی هست رو به من میگید....سعی کنید زیاد مشکوک نباشید.....