𝖊𝖈𝖑𝖎𝖕𝖘𝖊♪🌚/part¹☂︎🌝

*⚜️*: هیوگو از خواب بیدار شد و نگاهی به تقویم. انداخت. اولین صبح.... تابستان. با شروع شدن تابستان، تعطیلاتش تمام می‌شد. تابستان‌ها با خواهر برادرهایش در کتردام قرار داشت. برای حل کردن معمای مادر و پدرشان. هیوگو سرباز وفادار ملکه الیزابت دوم بود، اما بعد از فوت ملکه بیکار و بی‌عار شده بود. یک اسپرسو برای خودش درست کرد، کمی ویولن‌سل زد، به موهای سرمه‌ایش ژل زد، چمدانش را برداشت و سوار کروکی آبی/بنفش‌اش شد. باران می‌بارید. می‌توانست چرخ و فلک بزرگ لندن را ببیند. از لندن تا کتردام با کروکی طولی نمیکشید؛ و کسی هم نمی‌توانست هیوگو آگرست را دستگیر کند چون او یک هفده ساله‌ی بلندقد بود و گواهی‌نامه هم داشت.

*⚜️*: اوا نگاهی به عمه بزرگه انداخت که روی صندلی ننویی خوابش برده بود. عقب جلو رفتن‌ صندلی روی ایوان چوبی، جیرجیر می‌کرد. عمه بزرگه مثل عمه مارچ در زنان کوچک بود، و اوا هم جوزفین کوچولوی او. عمه بزرگه همیشه به اما میگفت تا برایش کتاب بخواند چون عاشق صدای لطیف اوا بود. همه بودند. عمه حتی سعی کرده بود او را به سرپرستی قبول کند! اما اوا اجازه نمی‌داد. باور داشت مادر و پدر برمی‌گردند. در حیاط باز شد و آگاتا وارد شد. آگاتا دوست صمیمی اوا بود. اوا دوید به سمتش و موهای قهوه‌ای‌اش در باد پریشان شد. آگاتا هم لبخند زد و پوست سبزه و کک‌ومک‌دارش درخشید. موهای سیاهش را برعکس همیشه باز گذاشته بود و رنگ چشمان سبزش زیر آفتاب خیلی شبیه چشمان پدر بنظر می‌رسید. اوا چشمان عسلی داشت و کوچکترین شباهتی به پدر و مادر نداشت. دست آگاتا را گرفت و باهم دور حیاط قدم زدند. 🖤🤎💚(آگاتا):پس داری میری، هان؟ 🧡🤎(اوا):آره... کانادا خیلی خوبه ولی من باید برم کتردام. البته میدونی برای تابستونه و پاییز برمیگردم، نه؟ میتونی از برادرم لوئیس بخاطرش تشکر کنی که قرارمون کتردامه! 🖤🤎💚:کوچیکترین بچه‌ی خانواده بودن باید بد باشه نه؟ البته من که نمیدونم. آگاتا از آفریقا با مادرش به اینجا آمده بود و چون پدرش گم شده بود خواهر برادر نداشت. 🤎🧡:اوهوم! فقط چون دوازده ساله‌ایم دست‌کممون میگیرن! آگاتا حرف را عوض کرد:اومدم تا قطار بدرقت کنم. اوا بغلش کرد:ممنونم. بزار برم چمدونم رو از طبقه‌ی بالا بردارم. حالا میام. اوا سریع از پله‌ها رفت به اتاقش و چمدان را برداشت. سارا، خدمتکار فرانسوی عمه بزرگه به او گفت:سفر خوبی داشته باشید مادموزل آگرست. 🤎🧡:خداحافظ،سارا. پاییز برمیگردم. اوا سارا را دوست داشت، بوی خانه را می‌داد، بوی پاریس، بوی مادرش را.

*⚜️*: _من اینجا چی‌کار میکنم؟_ لوئیس از بین ادویه فروش ها گذشت و رفت کنار پیاده‌رو. یک هندو جلویش سبز شد و تعظیم کرد:ناماستی. لوئیس هم با خجالت لبخند زد:ناماستی. یک گاو کرایه کرد. حالا چرا گاو؟ چون اینجا هند بود. سعی کرد به روزی فکر نکند که اموال پدر و مادر را برداشتند و رفتند سر کار و زندگی خودشان. پدر و مادر مر.ده بودند، و آنها داشتند ارثیه تقسیم می‌کردند. هرکدام یک شهر رفتند، به غیر از نوروی خجالتی که در پاریس ماند. اصلا نفهمید کی به هند آمد و چرا، شاید کار اوا بود. باید کار خودش می‌بود. اوا قرار بود به هند برود، و او هم به کانادا. اما حالا اینجا بود، در هند. روز اولی که به اینجا آمد، بخاطر موهای زرد و چشمان سبز مورد استقبال قرار گرفت، همان‌هایی که از پدر به ارث برده بود. بعد هم مشهور به پسری شد که در پانزده سالگی شعر می‌نویسد. از این راه پول درمی‌آورد. _آقای اگرست، رسیدیدها. رسیده بود به ایستگاه قطار. پول راننده‌ی گاو را داد و بعد سوار قطار شد.

*⚜️*: اِدوارد نگاهی به گونی‌های سیب زمینی و گوجه انداخت و یک نگاه هم به عمو گونتر بزرگه که روی جعبه‌ها نشسته بود و عرقش را با یک دستمال پارچه‌ای پاک میکرد. حق عمو این نبود، حق میوه‌فروشی این نبود. عمو این‌همه کار کرده بود و جایزه‌اش؟ صفر مشتری! از اینکه برای تابستان به کتردام می‌رفت،متنفر بود. خود عمو، لبخندش، پوست سبزه، کله‌ی طاس، چشمان ریز سیاهش در دل ادوارد جا کرده بود؛مثل موهای ترکیبی زرد لیمویی+خردلی و چشمان سبز، که در دل عمو جا کرده بود. خانه‌ی چوبی کافه‌مانندش، میوه‌فروشی، شب‌های جمعه که بستنی تند می‌خوردند و پیتزا و پاستا در دلش جا کرده بود. کل ایتالیا در دلش جا پیدا کرده بود. عمو را بغل کرد. عمو هم کله‌اش را بوسید:برو، برو آگرست شانزده ساله‌ی من. وقتی برگشتی، دیگه هفده ساله‌ای. ادوارد چشم‌های خیسش را پاک کرد، چمدانش را برداشت و تا ایستگاه قطار را پیاده رفت.

*⚜️*: جین‌مری با ولع، مرغ بریان را خورد. شاید این آخرین مرغ بریانی بود که تا آخر تابستان می‌خورد. دلش می‌خواست یک پیاده‌روی در جنگل‌های استرالیا برود اما وقت نبود؛شاید از هواپیما جا می‌ماند. از پله‌های چوبی کلبه بالا رفت تا به اتاقش برسد، با اینکه تنها بود. یک دختر ١۴ساله‌ی تنها! به فکر که می‌رسید؟ دلش برای برادرش اد و خواهر دوقلویش آلیسون تنگ شده بود. موهای سرمه‌ای‌اش را دو ور سرش بست و بعد برگشت طبقه‌ی پایین. چمدانش را برداشت، از خانه بیرون رفت و درش را هم قفل کرد. شاید می‌توانست از میان‌بر جنگلی برود......فکر خوبی بود! در راه نانسی جلوی چشمش سبز شد. نانسی او را بخاطر چشمان مشکی‌اش دوست داشت. نانسی آمده بود تا او را تا قطار ببرد.

*⚜️*: آلیسون موفق شده بود یک کوپه خالی از قطار بگیرد. دلش برای وافل‌های بلوبری و تمشک و توت‌فرنگی تنگ شده بود، برای تاکو ها و بریتو ها. دلش برای اسپانیا و کلارا، دوستش که با او در ساختمان زندگی می‌کرد تنگ شده بود. او و کلارا تفاوت عجیبی بهم داشتند، چشمان عسلی_فیروزه‌ای و موهای بلوند فر. مشغول گوش دادن به آهنگ a princess doesn't cry و نگاه کردن به آلبوم عکس‌هایش شد، چیزی که با کلارا کشف کرده بود. عجیب بود، اولین سالی بود که همه‌شان به شهر جدیدی می‌رفتند (غیر از نورو) کمی عجیب بود به همین سرعت دوست پیدا کرده بود. *** _خانم اگرست، شما رسیدید. آگرست. فامیلیش که یادآور تلخی از پدر و مادر از دست رفته‌اش. قدم به کتردام گذاشت و منتظر ماند بقیه بیایند. کاش جین‌مری، خواهر دوقلویش زودتر از همه می‌آمد.

*⚜️*: نورو آرام آرام در پیاده‌رو راه می‌رفت. یک نان باگت داغ هم در دستش بود. نگاهی دیگر به برج ایفل انداخت که دیگر قرار نبود تا آخر تابستان آنرا ببیند، چون قرار بود برود کتردام. با خواهر برادرهایش.... بیشتر از همه دلش برای آلیسون تنگ شده بود و مطمئن بود دل آلیسون هم برای او تنگ شده. ولی برای برادر دوقلویش ادوارد؟ مطمئن نبود. ادوارد مثل همیشه فقط میخواست او را بخاطر درون‌گرا بودن مسخره می‌کرد. هیوگو هم بهتر نبود، مثل یخ سرد بود. جین‌مری هم بدک نبود اما نمی‌توانست زیاد با او گرم بگیرد. لوئیس برادر موردعلاقه‌اش بود و با اینکه یکسال کوچکتر از او بود درکش می‌کرد. و اوا! کی نبود که اوا کوچولو را دوست داشته باشد؟ البته کوچکی اوا را هیچوقت برویش نمی‌آورد چون می‌دانست خوشش نمی‌آید. اما اوا آنقدرها هم کوچک نبود و نورو به او حق میداد. نیم‌نگاهی هم به درختان سبز انداخت و فکر کرد اگر رنگشان قرمز زرد قهوه‌ای و یاسی همرنگ چشمانش بود، مجبور نبود برود کتردام. می‌توانست در خانه بماند و جو موهای همرنگ ادوارد را کم کند، اما اگر نمی‌رفت کتردام آلیسون، لوئیس و اوا را نمی‌دید...... اگر کتردام نمی‌رفت، سوار متروی شلوغ نمیشد.... این کش‌مکش درونی باید تمام می‌شد، مثل تمام اگرها.