جعبه ی بازی من 🖤

روی بالا ترین نقطه ی شهر وایسادم . مثل همیشه تنها . یه قدم تا پایان بازی بیشتر نمونده اما انگار هنوز شک دارم . از خودم میپرسم: این خودخواهی نیست؟

- خودخواهی؟! احمق نباش + آخه...... - تو عملا تنهایی هیچ کس نیست که برای مرگت ناراحت بشه + *عکسی از جیبم بیرون میارم و عمیق نگاش میکنم* - یه روز تنها نبودی یه روز اون باعث شده بود شاد باشی و احساس تنهایی نکنی + و اون تصادف کرد و .... - مُرد! از گفتن این کلمه نترس + *اشک ریختن* اصلا چرا مزاحمم شدی ؟ - ینی میخوای بگی از دیدن دوست خیالیت خوشحال نشدی؟ + *با حالت طعنه* تمومش کن میشه خوشحال نشم؟

از خیالاتم که بیرون میام اون مزاحم هم محو میشه... چه جالب تو زندگیم حداقل کنترل یه چیز دستم بود

میدونم قرار نیست ناجی تنهایی هامو بعد مرگم دوباره ببینم اما یه بار تو کل زندگی ای که گذروندم این بار دیگه کاملا از کاری که میخوام بکنم مصممم .

چشم هامو میبندم و قدم آخر رو بر میدارم . قلبم شدید به تپش افتاده ، هوا با سرعت به صورتم میخوره ، .... یه ضربه ی محکمی که نصفه نیمه احساسش میکنم و جعبه ی بازی من برای همیشه بسته میشه.‌

احتمالش کمه بازم بنویسم نظرتون چیه ؟