زندگی یه دختر افسرده p17

«چند روز بعد» همه چیز باز مثل قبله...و این...برام عجیبه...چند روز پیش وقتی که حرف هام رو به مامانم زدم، بیشتر از هر وقت دیگه ای ازش ضربه خوردم ولی...فکر نمی کردم بازم همه چیز رو فراموش کنه...

مامانم باز فراموش کرده بود...افسردگیم رو...حرفایی که بهش زدم رو...تنها امیدی که داشتم این بود که حداقل یادش بمونه چه تاثیری روم گذاشته ولی حتا یادش هم نموند...خونوادم خونه نبودن و من تنها بودم...فقط اشک می ریختم و آرزوی مرگ و آزاد شدن رو می کردم...

به سرم هجوم می اوردن...فکرام مثل گردبادی تند که متوقف نمیشه توی سرم می چرخیدن...«چرا...چرا باید اینجوری می شد...چرا همیشه تمام شادی هام باید موقتی باشن...چرا باید مادرم، کسی که باید ازم مراقبت کنه...چرا اون باید اینجوری زندگیم رو از بین ببره...»

هوا کم کم تاریک می شد...آرزو می کردم همون لحظه بمیرم و راحت شم...اون درد غیرقابل توصیف هر لحظه بیشتر و بیشتر می شد...شاید این سرنوشتمه...عذاب کشیدن توی زندگی...موقتی بودن تمام خوشی ها...مردن توی تنهایی...نمیفهمیدم...اگه...خدا من رو دوست داره...چرا نمیزاره راحت شم...