زندگی یه دختر نوجوون افسرده p8

نمیدونم چه مدت زیر پتو بودم...فقط میدونم خودم بودم و احساساتم و تاریکی...چرا اوضاع اینجوری شده بود...؟ همین دو ماه پیش بود که با دوستام قدم می زدم و با خوشی و خنده راه می رفتم و دنیا رو زیبا می دیدم...چرا اوضاع اینجوری شده بود؟ با خودم گفتم:«چه اتفاقی داره میفته؟ من همون آدمم؟ من همونم؟ همونی که...»

نتونستم حرفم رو تموم کنم. بغض محکم به گلوم چسبید و نذاشت فکری به ذهنم برسه. اشک هایی که روی صورتم میریختن رو حس می کردم. «چی می شد اگه مامانم میذاشت به زندگیم ادامه بدم؟ چه اتفاقی براش میفتاد؟ چی ازش کم می شد؟» فقط دوست داشتم تا آخر عمر توی همون اتاق بمونم و کسی کاری به کارم نداشته باشه...دوست داشتم...نه...لازم داشتم که برای یه مدت حس کنم وجود ندارم...

در اتاق محکم باز شد. خواهرم پرید تو. داد کشید:« منم میخوام اینجا باشم!» گفتم:«مگه مجبوری؟ خب برو یه جای دیگه!» جیغ زد:«من نیستم که عین عوضیای دپرس رفتار میکنم! اینجا هم بخشی از خونمونه! دلم میخواد توش باشم و تو هم نمیتونی جلومو بگیری!» اعصابم خورد شد. رفتم بیرون و در رو محکم کوبیدم. نمیدونستم به کجا ببرم. هیچوقت نمیدونستم. از اون روز...نمیدونستم...

وانمود کردم میخوام به حموم برم. حداقل اونجا آرامش داشتم. در رو قفل کردم. آب روی موهام جاری شد. نتونستم جلوی گریه کردنم رو بگیرم. درحالی که اشک می ریختم و دیوار مشت می کوبیدم آرزوی مرگ کردم:«چرا؟ چرا اینکارو کردی؟ خواهش میکنم بزار این کابوس تموم شه...بزار تموم شه...دیگه نمیتونم تحملش کنم...بزار از این جهان آزاد شم...آخه چرا اینکارو باهام کرد...چرا اینکارو باهام کردی...نکنه فکر میکنی خیلی در حقم لطف کردی؟ نکنه فکر میکنی منو نجات دادی؟ نکنه فکر می کنی منو به راه راست برگردوندی؟ تنها چیزی که ازم گرفتی زندگیم بود! تو شانس داشتن چیزی که فقط یه بار میتونستم به دستش بیارم رو ازم گرفتی...» هق هقم بین صدای شیر آب گم شد:«مطمئنم خودت خودتو برای کاری که با من کردی بخشیدی و فراموشش کردی...حتا بهش فکر نمیکنی...ولی من نمیتونم فراموشش کنم...من نبخشیدمت...نبخشیدمت که منو شیکستی...نبخشیدمت...»