هیولای مهربون من_1👻

~بسه دیگه به اندازه کافی زدیش بزار بره. =از جلوی چشمام گ*م*ش*و. لنگ لنگان به سمت اتاق رفتم ، از دماغم خون چکه می کرد و روی سرامیک های راهروی تاریک می ریخت. کنار تخت فرود اومدم و دست کبودم رو روی چشمام گذاشتم. نه من گریه نمی کنم مطمئنم همه ی اینا یه روز تموم میشه. می دونم که منم یه فرشته ی نجات دارم. صدای تیک تاک ساعت خیلی روی اعصاب بود. تازه فهمیدم که از وقت خوردن داروهام گذشته. روی تخت دراز کشیدم و از زیر بالشت قوطی قرص رو بیرون کشیدم و یه دونه ازش در اوردم و بدون آب قورت دادم. چشم سمت چپم به زور باز می شد. #می دونم تو اینجایی باهام حرف بزن من خیلی تنهام. _نه تو تنها نیستی...

با وحشت به دور و اطرافم خیره شدم ولی چون اتاق تاریکه تاریک بود چیزی هم مشخص نبود... #تو کی هستی ؟ _فکر کنم من همون دوستتم که هر شب باهاش درد و دل می کنی مگه نه ؟ #اون واقعی نیست. _ولی من هستم. #من یه دختر دیوونم نزار بیشتر از این دیوونه بشم نمی خوام منو از خونه بیرون کنن...

دستی روی گونه هام نشست و اشک هایی که نمی دونستم از کی شروع به باریدن کرده بودن رو پاک کرد و منو در آغوش گرفت. از خود بی خود شده بودم. کمکم کرد روی صندلی بشینم و با دستمال خون دماغم رو پاک کرد و بعد دستمو باند پیچی کرد. #این هیولای مهربون اسمم داره ؟ با سردی جواب داد : سهون. #ببینم تو از کجا اومدی ؟ _انقدر سوال نپرس وقت خوابه. #اما من خوابم نمیاد. دستمو گذاشت روی شونش و کمکم کرد سره جام دراز بکشم. _می خوای بری ؟

دستشو گذاشت روی قلبم و با همون لحن قبلی زمزمه کرد : من همیشه اینجا هستم. #بغلم کن لطفا نرو. پوفی کشید و کنارم دراز کشید و از پشت بغلم کرد ، با اینکه من فقط یه سایه ی سیاه می دیدم اما حسش می کردم. منم چشمامو بستم و به خواب عمیقی فرو رفتم. **** به سختی از جام بلند شدم ولی کسی کنارم نبود ، خیلی عجیب بود اما دیشب خودش بغلم کرد ، هه احتمالا بخاطر دیوونگیمه که بازم توهم زدم. یونیفرم مدرسه رو پوشیدم و موهامو بستم و مثل همیشه تیکش رو انداختم جلوی چشمم تا کبودیش معلوم نشه...

شخصیت ملودی رو عوض کردم

بازم با اینکه می دونم منتشر نمیشه اما گذاشتم😂