تلپاتی سیزن1 پارت3

آنچه گذشت:سوفی باخبر شد ک‌ پدرش قراره برای تولدش بباد خونه ولی بعد از چند ساعت ک خبری نشد...سوفی و مادرش کم کم نگران شدن و...

بعد از اینکه شام خوردیم،به مامان گفتم برای پدر زنگ بزنه و فوراً از گفتن اون پشیمون شدم.حتما تا حالا بهش زنگ زده بود. مامان با صورتی نگران و ناراحت گفت:«تا حالا ده بار زنگ زدم ولی گوشیش خاموشه😟😣😔» باشنیدن این حرف،نگرانبم بیشتر شد و برای اینکه خودم رو سرگرم کنم رفتم تلوزیون رو روشن کنم.روی مبل نشستم و کنترل رو برداشتم.احساس کردم خونه زیادی ساکته.تلوزیونو روشن کردمو...

نه!نه!این امکان نداره!چیزی رو ک می‌دیدم باور نمیکردم،مجری اخبار بود می‌گفت:«عصر امروز هواپیمای مسافربری هروشیما___توکیو پس از تیک آف از باند فرودگاه،سقوت کرد» با نگرانی و با صدای بلند گفتم:«مامان!این همون هواپیما نیست که قرار بود بابا باهاش بیاد خونه؟» مامان سرشو تکون دادو گفت«چرا خودشه!!چیزی شده؟😲😕😬😥😥» من ک نگرانبم خیلی بیشتر شده بود،جواب دادم:«س...سق...سقوط...ک..کرده😥😵😵😵😱😱😨😨» این حرفمو ک گفتم تری و ناامیدی تمام وجودمو گرفت...پدر ک معلوم نبود چه اتفاقی براش افتاده و مادرم هم بیماری قلبی داره...دفعه ی پیش ک ببماریتان بستری شد،تا دوهفته برنگشت خونه.و حالا...باشنیدن این خبر،بهتر بگم...خبر خیلی بد...غرق این افکار بودم ک تا ب خودم اومدم،دیدم مادرم بیهوش روی تخت افتاده.داد زدم:«گلادیسسسس!زنگ بزن اورژانس😵😥😥😥»

گلادیس ب طرف تلفن دووید،و من ب طرف مادرم.ب ای یک لحظه احساس کردم امروز بدترین روز زندگیمه و بدترین تولد عمرم‌.بغضی گلومو گرفت حالم ب خاطر اتفاقات اون روز خیلی بد بود و میدونستم وقتی مامان بره ببمارستان،گلادیس دوباره کارای حوصله سربر و بورینگ(کسل کننده)ش رو شروع می‌کنه و من از اینم حالم بد تر میشد.

درست همون لحظه ای ک بغضم داشد میترکید و اشک گوشه ی چشمام رو پر کرده بود،یهو با صدای زنگ از جا پریدم و از اون حس و حال بیرون اومدم. آخه چرا گند میزنن ب احساسات آدم؟😕 گلادیس رفت درو باز کرد و چند تا تکنسین ریختن تو خونه و مادرم رو بردن بیمارستان.من ک دیگه خسته شده بودم از اون همه اتفاق بد اون روز و دیگه نمی‌تونستم اتفاق بد دیگه ای رو تحمل کنم،نفس عمیقی کشیدمو راهی اتاقم شدم

روی تختم نشستم و ب اون روز فکر کردم.با خودم فکر کردم اون تولد چرا باید انقدر بد میشد و بعد احساس کردم دلم برای پدرم تنگ شده.و حتی دلم برای مامانم هم تنگ شد.خیلی زیاد‌.ای کاش الان پیش هم بودیم و مثل هر سال شب تولدم‌ جشن مفسلی میگرفتیم و خوش میگذروندیم با کلی کادو از ژرف پدر و مادرم...و‌ از فکرش گریم گرفت.ب سمت بالش شیرجه رفتم و سرم رو توی بالش فروکردم و بیصدا گریه کردم.انقدر اشک ریختم تا اینکه خوابم برد.نمیدونم چقدر گذشت و نمیدونم چند ساعت گریه کردم ولی اینو خوب میدونم ک وقتی صبح بیدار شدم،بالشم خیی شده بود.

حالا اصلا حوصله گلادیس رو نداشتم و دلم نمیخواست حتی ی کلمه حرف بزنم ،حتی حوصله صبحانه خوردنم نداشتم‌توی آینه نگاه کردم..‌.دیدم قیافم شبیه افسرده ها و ماطم زده ها شده.واقعا هم بودم.با اون حوادث ماطم زده و افسرده شده بودم و دلم میخواست بازم گریه کنم.همونجا روی تختم نشستم و ب فکر فرو رفتم.ی مدت ب دیوار خیره شدم.تا اینکه گلادیس یهو اومد تو اتاقم ظرف صبحونه رو گذاشت رو تختم و شروع کرد ب وراجی کردن منم ک حال و حوصله اونو نداشتم بهش محل نذاشتمو انگار ن انگار ک اون اونجا وایساده و داره حرف میزنه.🙄😒و درست همون موقع ک فکر کردم دارم از حرفاش خسته میشم بقیه حرفشو قورت داد و راهشو کشیدو رفت.جوری ک احساس کردم ذهنم رو خوند😐😧😦😯

دوباره ب حالت اولم برگشتمو یهو یاد اتاق ممنوعه افتاددلم‌خواست بدونم اون اتاق چی داره ک مامانم انقدر اسرار داره کسی داخلش نشه؟🤔و دلم میخواست از راز اون اتاق سر در بیارم.ولی... کلید اون اتاق کجا میتونست باشه؟🤫

آنچه خواهید خواند:سوفی دنبال ماجراجویی میگرده.میخواد کلیدو پیدا کنه...که یهو گلادیس میره فوضولی ولی سوفی حالشو میگیره و میپیچوندش و وارد اتاق مادرش میشه...

ممنون ک تا اینجا دنبال کردین حتما نظر بدین چون اگه نظرات و بازدید ها کمتر از دفعه پیش باشه دیر میزارم. منتظر پارت بعد باشید بای⁦❤️⁩👋👋👋