هری پاتر و داستان پنهان (فصل ۱ پارت ۲)

زن آرام آرام به سمتم آمد . صورتش پر از چروک بود و عینک نیم دایره ای بر چشمش زده بود . لبخندی به من زد و گفت : (تو باید مری باشی درسته ؟) خودم را جمع و جور کردم و گفتم :(ام .... من اجازه ندارم با غریبه ها حرف بزنم .) دستش را در جیبش کرد و یک نامه از جیبش در آورد و آن را به من داد . باورم نمی شد ! بالاخره نامه ی هاگوارتزم رسید ! از خوشحالی در پوست خودم نمی گنجیدم.  داشتم مثل احمق ها می خندیدم . سرم رابالاآوردم و گفتم :(واقعا ممنون !)پیرزن لبخندی ملیح به من زد و گفت :(اول باید یه کاری رو انجام بدم ولی بعدش با مدیر این یتیم خونه حرف میزنم و بعدش باید با هم یه جایی بریم . ) و بعد دست من را گرفت و بلندم کرد. میخواستم چیزی بگویم که پیرزن یک نامه ی دیگر از جیبش در آورد و به سمت خانه ی مالفوی ها رفت . ?‍♂️ همان لحظه لبخند روی لبم خشک شد و ذوقم کور . این پسر اعصاب خورد کن قرار است با من به هاگوارتز بیاید ?

پیرزن زنگ خانه ی مجلل و بزرگ مالفوی ها را فشار داد و همان لحظه یک خدمتکار درب را باز کرد و گفت :( چه کاری از دستم بر میاد خانم ؟ ) صدای جیغ و داد خانم مالفوی هم می آمد که همش میگفت : (دراکو این لباس مناسب کوچه دیاگون رفتن و خرید کردن نیست .) و البته صدای پسر لوسش هم می آمد که می گفت :(ولی مامان من این لباسو دوست دارم .)صدای آقای مالفوی هم می آمد که سعی داشت مادر و پسر را آرام کند . پیرزن نامه را به خدمتکار داد و خدمتکار داد . خدمتکار تا نامه دید از جا پرید . خدمتکار بدون اینکه درب را ببندد دوان دوان با جاروی درب و داغونش به سمت اتاق همان پسر ابله رفت . صدایش شنیده می شد که می گفت :( خانم ! فکر کنم نامه ی ارباب دراکو رسید،.) خانواده ی مالفوی اما به اندازه من خوشحال نشده بودند . چون کاملا واضح است که پسر یک خانواده اصیل زاده در ۱۱ سالگی یک نامه ی هاگوارتز دریافت می کند .

همه شان طبقه ی بالا بودند . و ما فقط می‌توانستیم صدایشان را بشنویم . اما ناگهان یک جن خانگی با لباس های ژنده و کهنه اش جلوی در ظاهر شد . تا چشمش به پیرزن افتاد تعظیم کرد و گفت :(پروفسور مک گونگال !چه افتخار بزرگی .) پیرزن از او تشکر کرد . تازه فهمیدم که این پیرزن چه کسی بود . با تته پته گفتم :(آ....ش شما م مینروا مک گونگالید ؟ همون استاد هاگوارتز ؟ بازیکن فوق العاده ی کوییدیچ ؟ معاون آلبوس دامبلدور ؟) پیرزن نگاهی به من کرد و گفت :(اوه تو دیگه داری زیادی بزرگش میکنی !) دهانم از تعجب باز مانده بود .خدمتکار از طبقه ی بالا برگشت و گفت :(به سلامت !) و درب رو بست .پروفسور مک گونگال به سمت یتیم خانه ی ما رفت وقتی به یتیم خانه رسید ماتیلدا درب را برایش باز کرد ، و وقتی دید من همراه او هستم با صدایی آرام گفت :(باز چه گندی زدی ؟) به حرفش اهمیتی ندادم. 

پروفسور مک گونگال از پله ها بالا رفت و به اتاق خانم کینگ رسید. خانم کینگ تا او را دید گفت :(به یتیم خانه ی کینگ خوش آمدید چه کمکی از دستم برمیاد خانم ؟) او گفت :(میخواهم چند کلمه ای راجب مری با هم صحبت کنیم خانم کینگ عزیز !) خانم کینگ زیر چشمی به من که گوشه ی چارچوب درب ایستاده بودم نگاه کرد و گفت:(حتما !) من از دفتر خارج شدم و او و خانم کینگ مشغول صحبت کردن شدند . البته من هم از پشت در به حرفهایشان گوش می دادم .?او به خانم کینگ راجب هاگوارتز توضیح داد. ولی خانم کینگ که برادرش یک جادوگر بود همه ی این شرایط و موارد را می دانست . پیرزن بعد از صحبت با خانم کینگ از من خواست برای یک سفر کوچک آماده شوم . من هم کاپشن سبز لجنی ام را پوشیدم . سبز لجنی و آبی آسمانی رنگ های مورد علاقه ی من هستند . بیشتر لباس هایم یا سبز لجنی اند یا آبی آسمانی . میلی که در اتاق نشیمن نشسته بود تا دید من میخواهم بروم گفت :(هی مری ، بازم داری با احمقای عجیب و غریب پرسه میزنی ؟)پروفسور مک گونگال اول تعجب کرد و بعد با لحنی که کمی متمایل به تند بود گفت :(خیلی خب مری ! بیا زودتر بریم همه منتظرتن.) انگار میخواست جواب میلی را بدهد اما رویش نمی شد . من بدنبال او از درب یتیم خانه خارج شدم

پروفسور مک گونگال و من آرام آرام از کوچه ها عبور می کردیم . کم کم برایم سوال شد که اصلا کجا داریم می رویم ؟ مک گونگال چنان تند راه می‌رفت انگار ۲۰ سالش است . حتی من هم از او عقب می ماندم . در طول مسیرمان پروفسور مک گونگال یک کلمه هم حرف نزد . ولی آخر سر تصمیم گرفتم که سکوت را بشکنم و گفتم :(ببخشید پروفسور ! ما کجا داریم میریم ؟) پروفسور مک گونگال بدون اینکه بایستد گفت :(خودت میفهمی مری !) از جوابهای مجهول متنفرم ولی وقتی تازه وارد دنیای جادوگری می شوی ، همه چیز ، حتی چیزهایی که از آن ها متنفری هم جذابند .? بالاخره به یک کوچه ی بن بست خلوت رسیدیم . ته کوچه پر از زباله بود و این باعث شده بود که کوچه بوی افتضاحی بدهد . مک گونگال ته کوچه ایستاد و لبخند ملیحی زد و گفت :(خیلی خب ! همینجا عالیه . دست من رو بگیر مری !)من که از حرف او مات و مبهوت مانده بودم گفتم :(چیکار کنم ؟) گفت :(دستم رو بگیر.) تا دستش را گرفتم وارد یک تونل شدم و چند ثانیه بعد خودم را در یک خیابان تاریک دیدم . ظاهر خیابان کاملا عادی بود . از این سفر کوتاه در آن تونل وحشتناک واقعا حالم بد شده بود و کاملا نزدیک بود بالا بیاورم . اما خودم را کنترل کردم . از پروفسور مک گونگال پرسیدم :(ما الان کجاییم پروفسور ؟)مک گونگال هم جوابم را نداد و فقط به تابلویی که نام خیابان را روی آن نوشته بودند اشاره کرد و گفت :(خودت نگاه کن .) روی تابلو نوشته بود "خیابان گریمولد" نامش آشنا بود ولی هر چه فکر کردم یادم نیامد که این نام را کجا شنیدم .

مک گونگال چوبدستی اش را از چین ردایش بیرون کشید و آن را سمت یکی از ساختمان ها گرفت . وردی را زیر لب گفت و ناگهان ساختمان ها شروع به حرکت کردند و از میانشان ساختمانی نمایان شد ، ساختمان شماره ی ۱۲. مک گونگال باز هم از همان لبخند های ملیحش زد و گفت :(برو تو !) من وارد ساختمان شدم . ورودی ساختمان یک راهرو بود و ته راهرو یک اتاق بود . از داخل اتاق صدای جر و بحث شنیده می شد . مک گونگال که لبخندش هنوز روی لبش بود گفت :(به محفل ققنوس خوش اومدی مری !) باورم نمیشد ! محفل ققنوس ! از ذوق نمی دانستم چه بگویم . فقط دهانم از تعجب باز مانده بود . مک گونگال گفت :(منتظر چی هستی ؟همه منتظرت هستن .) آرام وارد اتاق شدم . اتاق شبیه سالن غذاخوری ما بود . فقط کوچکتر بود . یک میز زیبا وسط اتاق بود و دور آن یک عالمه جادوگر مشهور نشسته بودند . از آلبوس دامبلدور گرفته تا کارآگاه نیمفادورا تانکس . کارآگاه شکلبولت ، الفیس دوج و ریموس لوپین هم بودند . تا من وارد شدم سکوت بر جمع حکمران شد . دامبلدور تا من را دید گفت :(اوه مری ! پس اومدی .) من هیچوقت از دامبلدور خوشم نمی آمد . در واقع به گونه ای او باعث بدبختی من است . می خواهید بدانید چرا این چنین می گویم ؟ خب پس منتظر باشید تا بفهمید چرا

پس بخاطر اینکه بدانید چرا دامبلدور دلیل بدبختی هایم است ، چرا من الان در محفل ققنوس هستم و چرا یک گردنبند با طرح گل سوسن دارم خوب به داستانی که برایتان تعریف می کنم گوش کنید

سال ۱۹۷۹ یک پیشگویی معروف و مهم اتفاق افتاد.  سم تریلانی ، یعنی پدر سیبل تریلانی ، که یکی از چیره دست ترین پیشگو های جهان جادوگری بود ،  پیشگویی کرد که در ماه میانی تابستان(جولای) دختری بدنیا خواهد آمد که موهایش به سرخی آتش در زمستان و چشمانش به سبزی برگ های درختان بهار است . او پیشگویی کرد این دختر قوی ترین ساحره ی جهان خواهد بود و روزی ملکه ی تمام جادوگران جهان خواهد شد . وقتی این پیشگویی در پیام امروز پخش شد از آن استقبال زیادی شد و همه بدنبال این بودند که ملکه ی جادوگران را پیدا کنند . حتما نام لیلی و جیمز پاتر را شنیده اید . در همان حین خانواده پاتر ها منتظر تولد فرزندان دوقلویشان بودند . هری و هریت پاتر . دامبلدور که می دانست دختری که در پیش گویی است همان هریت پاتر است قبل از تولد دوقلو های پاتر به لیلی و جیمز گفت که مخفی شوند و تا وقتی که ولدمورت زنده است وجود دخترشان را تکذیب کنند . البته پیشگویی ای که راجب پسرشان شده بود هم باعث می شد مخفی شدنشان واجب شود . هری پاتر را که خوب می شناسید !?پسری که زنده ماند ، مشهور شد ، و خواهر بیچاره اش برای همیشه مخفی ماند . ? حتما پیش خودتان می گویید چه بلایی سر هریت آمد . پس خوب گوش کنید .

شب هالووین سال ۱۹۸۱ یعنی وقتی هری و هریت ۱ سالشان بود ..... ام ... خب فکر کنم بدانید چه اتفاقی افتاد . ولدمورت که به خانه ی پاتر ها حمله کرد ، لیلی جایی بهتر از کمد برای قایم کردن هریت پیدا نکرد . او اول هریت را داخل کمد گذاشت و گردنبندش را به گردن او انداخت . تا خواست هری را بردارد و داخل کمد پنهان کند ولدمورت خود را سریع به طبقه ی بالا رساند . و اتفاقی که نباید می افتاد افتاد . ولدمورت هیچوقت از وجود هریت با خبر نشد . همانگونه که جهان جادوگری از وجود او خبردار نشدند . دامبلدور بعد از مرگ لیلی و جیمز پاتر هری را به خانه ی دورسلی ها برد . مطمئنم که آنها را هم می شناسید ! ولی خانواده دورسلی اصلا از وجود هریت خبردار نبودند . پس نمی توانستند هریت را به خانواده ی دورسلی بسپارند . و او خیلی کوچک بود و آمادگی ملکه شدن را نداشت . اما اگر وارد دنیای جادوگری می شد باید ملکه می شد. پس تصمیم گرفتند او را به یتیم خانه بسپارند . و برای همیشه او را مخفی نگه دارند . حداقل تا زمانی که برادرش ، هری بزرگ شود و ولدمورت را شکست دهد .

بله درست حدس زدید من هریت پاتر ، خواهر دوقلوی هری پاتر ، ملکه ی جادوگران ، قوی ترین جادوگر جهان هستم . البته بگذارید زیاد بزرگش نکنم . چون الان چیزی بیشتر از یک دختربچه ی مو قرمز یتیم درونگرای تنها نیستم . ☹ دلیل تنفرم از دامبلدور این است . اینکه اگر من را مخفی نگه نمی داشت شاید الان تاجی بر سر داشتم و در قصر جادویی ام نشسته بودم و از طرف همه تحسین می شدم . اما این اتفاق هرگز نیافتاد و اگر به همین روال پیش برویم هم نخواهد افتاد .