برخاسته از یک درد

حتی وقتی به دنیا اومد زیادی آروم بود یک ناشناخته ی بسیار عجیب هیچ کسی فکرش را هم نمیکرد ان بچه انقدر ناشناخته باشد

قبل از شروع این من هستم یک فرشته یک همراه یک دوست ساخته ی ذهنی آبی از جنس باد شاید هم از جنس شیشه،شیشه ای نامرئی کسی که همیشه کنار دختری عجیب حرکت میکند کنار دختری تنها اما فقط در زمان هایی سیاه دیده میشود آن هم فقط با چشم های قهوه ای کودک نه با چیز دیگری،

برگرفته از یک زندگی

پشت دری قهوه ای ساخته شدم آن موقع خیلی بچه بود دختری با چشم های گود و لاغر مردنی موهای قهوه ای و ساکت کسی که بزرگترین مشکلش مهربانی بود هیچ وقت فکر نمیکردم اانقدر از انسان ها متنفر شود...

دور ورش پر از انسان هایی بودند که دوستشان داشت اما زمانی که کسانی را دوست داری برایشان فداکاری های بزرگی میکنی که گاهی خیلی بهت آسیب میرسونند که باعث دور شدنت از عزیزانت میشوند

اما باز هم ادامه میدی انقدر ادامه میدهی تا باورت شود که تنها خودتی باید از این کار دست بکشی اما جالب اینجاست که بعد از باور تازه میفهمی معتاد درد شده ای مثل بچه پرنده ای که در قفل سر از تخم برون میکشد و دیگر هرگز پرواز نمیکند تو هم هرگز به شادی عادت نمیکنی

این داستان ادامه دارد...