آخرین‌دعای‌یک‌گناهکار؛

و تو زیبایی، به زیبایی آخرین بوسه دو معشوق، آخرین خنده یک انسان، آخرین دعای یک گناهکار....

و اشک خواهم ریخت، برای تک تک لحظاتی که تو برای من نبودی تک‌تک قدم هایی که با هم زیر باران نزدیم تک‌تک حرف های عاشقانه که با هم نگفتیم برای تک‌تک حسرت هایی که برای نداشتنت کشیدم اشک خواهم ریخت، اشک خواهم ریخت و جوهر نوشتگان پرت و پلا این وصیت نامه غمگین را پخش میکنم شاید دیگر حتی برایت خوانا نباشد، اما مهم نیست برای تو مینویسم، بگذار این باشد آخرین نوشته‌ی یک گناهکار

اولین پرتوی نور سحر که به درون این سلول انفرادی تنگ راه باز کند،دست بسته باید به آغوش گرم و امن مرگ بروم، نمیدانم ساعت چند است، چه روزیست، چندم است، ولی میدانم که دارم میروم دارم برای همیشه این جهان خاکی را ترک می‌نمایم ، ولی این مرا می‌آزارد که تو آن حسرت هایی که من با پوست و استخوان چیشدم را تو هیچ گاه درک نخواهی کرد، آن که همیشه در آغوش معشوق بوده چه درکی دارد از حسرت های یک گناهکار؟

دارم اشک می‌ریزم و دیوانه وار میخندم، چقدر احمق بودم، حتی اگر زمانی چاقویی در قلبم فرو میکردی نگران این بودم که نکند دستانت با خون این گناهکار آلوده شوند! حاضر بودم جون خودم را بدهم تا تار مویی از سر تو کم نشود اما تو!.....تو هیچ وقت‌ مرا ندیدی و چیزی که مرا آزار میدهد همین است، هیچگاه مرا ندیدی و من همیشه برایت سایه ای بودم در تاریکی،...

هیچ گاه مرا ندیدی، هیچ گاه مرا نشنیدی! زمان هایی که باعث میشدی تنفر از خودم را با اعماق وجود درک کنم...زمان هایی که قلبم را تکه تکه میکردی... انقدر ابله بودم که باز هم دوستت داشم! ‌صدای زنگ بدنم را میلرزاند، خورشید دارد طلوع می‌کند وقت رفتم است، باید با آغوش باز به پیش مرگ بروم... د زمانی که این را میخوانی فقط میخواهم یک چیز را بدانی... حتی اکنون ، با وجود همه چیز...هنوز دلباخته و مجنون تو است این گناهکار تو آخرین دعای من خواهی بود، ای آخرین دعای یک گناهکار