سیاه چاله 🌌 جایی که زمان تسلیم می‌شود

سیاه‌چاله‌ها و مرز نهایی فضا و زمان

سیاه‌چاله‌ها نواحی‌ای از فضا هستند که گرانش در آن‌ها آن‌قدر شدید است که حتی نور نیز توان فرار ندارد.

بر اساس نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین، جرم‌های بسیار بزرگ می‌توانند بافت فضا و زمان را خم کنند. سیاه‌چاله‌ها افراطی‌ترین نمونه‌ی این پدیده‌اند.

هرچه به سیاه‌چاله نزدیک‌تر می‌شویم، زمان کندتر می‌گذرد. برای ناظر دوردست، حرکت اجسام گویی متوقف می‌شود.

مرزی به نام «افق رویداد» وجود دارد؛ نقطه‌ای که پس از آن هیچ چیز، حتی نور، بازگشتی نخواهد داشت.

درون افق رویداد، زمان دیگر یک انتخاب نیست. حرکت به سوی مرکز سیاه‌چاله اجتناب‌ناپذیر می‌شود.

در مرکز سیاه‌چاله، تکینگی قرار دارد؛ جایی که چگالی به بی‌نهایت می‌رسد و قوانین فیزیک فرو می‌ریزند.

سیاه‌چاله‌ها مرز دانش بشر هستند. جایی که فضا خم می‌شود، قوانین می‌شکنند و زمان، تسلیم می‌شود.

امروزه می‌دانیم که در مرکز بیشتر کهکشان‌ها یک سیاه‌چاله‌ی ابرپرجرم قرار دارد. این اجرام نقش مهمی در شکل‌گیری و نظم کهکشان‌ها دارند.