پنج بار سکوت! P²

سلام خوش اومدید به پارت دوم امیدوارم خوشتون بیاد لطفا حمایت کنید که کلی وقت گذاشتم تا نوشتمش، ناظر عزیز لطفا منتشرش کن کلی زحمت کشیدم

صبح با صدای آلارم بیدار نشد. چشم‌های سئو‌یون باز شد، اما بدنش هنوز خواب بود؛ انگار دلش نمی‌خواست وارد روزی شود که می‌دانست مین‌جی هم در آن حضور دارد. مدتی به سقف خیره ماند و فکر کرد بعضی روزها از همان اول سنگین‌اند.

در مسیر مدرسه، شهر بیدار شده بود. مغازه‌ها کرکره‌ها را بالا می‌کشیدند، آدم‌ها عجله داشتند، زندگی جلو می‌رفت. سئو‌یون قدم می‌زد و سعی می‌کرد ذهنش را خالی نگه دارد، اما اسم مین‌جی، ناخواسته، بین فکرهایش تکرار می‌شد.

حیاط مدرسه شلوغ بود. صدای خنده‌ها، سلام‌ها و شوخی‌ها در هوا می‌پیچید. مین‌جی را دید؛ ایستاده کنار دوستانش، با همان لبخند همیشگی. سئو‌یون نگاهش را دزدید، چون می‌دانست یک نگاه کافی‌ست تا همه‌چیز برگردد.

سر کلاس، اسم‌ها یکی‌یکی خوانده می‌شدند. وقتی معلم گفت «سئو‌یون»، جواب داد، وقتی گفت «مین‌جی»، مکث کوتاهی افتاد. هیچ‌کس نفهمید، اما آن مکث، برای سئو‌یون بلندتر از هر صدایی بود.

زنگ آخر، راهرو خلوت‌تر شده بود. سئو‌یون قدم‌هایش را تند کرد، می‌خواست زودتر برود، زودتر نفس بکشد. اما صدایی آرام پشت سرش گفت: «سئو‌یون… فقط یه دقیقه.» صدایی که هنوز بلد بود دلش را بلرزاند.

او ایستاد، اما برنگشت. جواب نداد، حتی نفسش را هم نگه داشت. بین گفتن و نگفتن، سکوتی شکل گرفت که خودش انتخابش نکرده بود. این بار، سکوت برای فرار نبود… برای دوام آوردن بود. و این، دومین سکوت از پنج‌تا بود.