در حاشیه سکوت

در حاشیه سکوت چشمانت:)

اولین دیدارمان کنار رودخانه بود. برگهای پاییزی در هوا رقصیدند و نگاهش در عمق چشمانم لنگر انداخت. هنوز نمیدانستم این لنگر، کشتی قلبم را برای همیشه در غرقابی از حسرت متوقف خواهد کرد.

قلمش روی کاغذ، نقش واژههایی را میزد که هرگز به زبان نیاورد. من میان خطوط، عش.قی را میخواندم که او جرئت اعترافش را نداشت. سکوتش فریاد زد، ولی گوشهای من شنوا نبود.

روزی نامه هایش را کنار برگهای خزان یافتم. باران جوهرش را شسته بود و کلمات مثل اشکی روی کاغذ جاری شده بودند. فهمیدم عش.ق او همیشه پشت پردهی ترس پنهان بود، و من تنها به تماشای سایهاش خو کرده بودم.

اکنون رودخانه همان است، ولی نگاهش را با خود برد. پاییز میآید و میرود، و من هنوز میان خطوط نانوشتهی زندگی، به دنبال ردپایی از آن نگاه گمشده میگردم. شاید عش.ق واقعی همین است: وصالی که هرگز اتفاق نیفتاد، ولی هرگز هم تمام نمیشود.