پــیآنوے سـ♛لطـنتی. p⁵

بالاخره گذاشتم🪿✨ (اوردکعلی کم حاوفظه)

عه آرن(🤡💔)

جلوی در باغ ایستادم.در را باز کردم و صدایش زدم. جلوی یکی از درخت های بادام باغ ایستاده بود.به طرفش رفتم؛ _جانم؟ هوفی کشیدم. +من تمام تلاشم رو میکنم و...بهت اعتماد میکنم. لبخند زد؛برگشت سمتم. _به من اعتماد نکن،به خودت اعتماد کن. +به شرطی که بهم پیانو زدن یاد بدی! خندید،دستش را برد و موهایم را بهم ریخت. _هرچی تو بگی. نگاهی به گل و گیاهان توی باغ انداختم.طوری که به یاد دارم؛کایوی از کودکی عاشق گل ها بود.حتی دیده بودم با آنها حرف میزد؛درد و دل میکرد یا برایشان آواز می‌خواند.

وقتی به آنها مینگریست،انگار تحسین خاصی توی نگاهش بود. +چرا انقدر گیاها رو دوست داری؟ آرام یکی از برگ های بابونه را نوازش کرد. _گل ها آل...پر از حرف های نزده اند؛اینو شاید هرکسی نفهمه ولی میدونم تو درک میکنی. بی هیچ حرفی نگاهش کردم.ادامه داد: _در سکوت میبینن،میخندن،گریه میکنن یا درد میکشن.مثل تو.برای همین میگم درک میکنی. همچنان ساکت بودم، _حتی بیشتر از خود انسان ها،بستگی به نوع رفتارت رشدشون تغییر میکنه.اگه بهشون محبت کنی گیاه بهتر رشد میکنه و برعکس،اگر سرشون داد بزنی رشد گیاهت کم میشه. مکث کرد؛حرفش را کامل کردم: +و ما انسان ها،با دیدن سکوتشون راحت تر بهشون آسیب میزنیم.کمتر کسی میفهمه سکوت همیشه نشانه رضایت نیست. _انسان تا تجربه نکنه نمیتونه احساس دیگران رو درک کنه. +فقط کسایی که مشابه درد گیاهان رو حس کردن؛میتونن اونا رو درک کنن. لبخند زد.دوباره برگشت سمت شکوفه ها. _این درخت خیلی شبیه تو عِ:)

لایک کننننن🔪