اگر خمیازه مسری است، پس چه کسی در تنهایی ما خمیازه میکشد؟

خمیازه پدیده‌ای چندوجهی است که در سطح عصبی، فیزیولوژیک و روانی-اجتماعی قابل توضیح است. وقتی تنها هستی و خمیازه می‌کشی، این سه لایه به‌طور هم‌زمان عمل می‌کنند.

لایهٔ عصبی: نِرون‌های آینه‌ای و شبکه‌های همدلی (مناطق مانند قشر پیش‌پیشانی، جزایر پیشین—insula و کپسول قدامی—anterior cingulate) هنگام مشاهده یا حتی تصور خمیازه فعال می‌شوند. این فعال‌سازی می‌تواند بدون دیدن فرد دیگری و صرفاً با یادآوری یا تصور، خمیازهٔ تقلیدی را تولید کند

لایهٔ فیزیولوژیک: خمیازه می‌تواند به تنظیم دمای مغز، تغییر جریان خون و سطح هوشیاری کمک کند (فرضیهٔ «خنک‌سازی مغز» یکی از تئوری‌های مطرح). این مکانیسم‌ها درون‌زاد هستند: بدن هر زمان که نیاز به تعدیل فیزیولوژیک داشته باشد، خمیازه را به‌صورت خودبه‌خودی ایجاد می‌کند، بی‌نیاز از محرک بیرونی.

لایهٔ روانی-اجتماعی: الگوهای رفتاری و پاسخ‌های اجتماعی که در طول رشد آموخته شده‌اند در حافظهٔ اجتماعی فرد ذخیره می‌شوند. در موقعیت‌های فردی، این «نمونه‌های دیگران» به‌صورت یک جمع خیالی یا نمایهٔ ذهنی بازآفرینی می‌شوند و باعث می‌گردند واکنش‌هایی مانند خمیازه همچنان رخ دهند. یافته‌های رفتاری نشان می‌دهد که خمیازهٔ مسری با توانایی همدلی مرتبط است و در کودکان از حدود سن ۴–۵ سالگی پدیدار می‌شود.

نتزجه گیری: وقتی تنها خمیازه می‌کشی، «کسی» مشخص و بیرونی خمیازه را نمی‌کشد؛ بلکه مجموعه‌ای درون‌ذهنی و زیستی — شامل مدارهای عصبی تقلید و همدلی، نیازهای فیزیولوژیک برای تنظیم مغز و بازتاب‌های حافظهٔ اجتماعی — با هم باعث این واکنش می‌شوند. به بیان دیگر، خمیازهٔ تنهایی حاصل تقاطع زیست‌شناسی و تاریخچهٔ اجتماعی درونِ توست.