شعر بنی آدم و دانش آموز !

داستان ، راهی ست برای آموزش ، بدون درد ! آموزش زندگی ، آموزش اخلاق ، آموزش ادب ، آموزش مهربانی و ... در این داستان ، با هم دیگر کمی درک و همدلی می آموزیم .

کودکی دبستانی در شهری زندگی میکرد . روزی از روزهایی که به دبستان می‌رفت ، معلم گفت : بچه ها ، فردا همگی شعر بنی آدم از سعدی را حفظ کنید . این مشق امشب شماست . کودک به خانه رفت و روز بعد دوباره به مدرسه آمد .

معلم پس از پرسش از چند دانش آموز ، نام کودک را صدا زد و از او خواست که شعر را بخواند . کودک با صدایی آرام گفت : «بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند...» و پس از این بیت صدایش قطع شد .

معلم که متوجه شده بود کودک شعر را حفظ نیست گفت :«چرا حفظ نکردی ؟!» کودک به آرامی و با خجالت گفت :«خانم ، مادرم از چند وقت پیش بیماری مزمن و واگیردار بدی گرفته بود . اکنون برادرم هم واگیر کرده است و مبتلا شده . پدرم هم فلج است و نمیتواند کاری انجام دهد ...»

و پس کمی مکث دوباره ادامه داد : «من مجبور بودم علاوه بر مراقبت روزمره از پدر و مادرم ، از برادرم هم مراقبت کنم .. وقت نکردم ... شعر را بخوانم ... ببخشید.» معلم با صدایی جدی گفت :«این به من مربوط نمیشود . یا همین حالا ادامه اش را میخوانید ، یا از کلاس بیرون می روی !»

کودک پس از درنگی طولانی با صدایی آرام ولی محکم گفت :«تو که از محنت دیگران بی غمی ، نشایند نهند نامت آدمی !» کلاس پس از این بیت ، به سکوت فرو رفت‌. معلم دیگر سخنی نگفت و کودک به میز خود بازگشت .‌‌..