مـــن از ایـــن خـاکـــم !

🇮🇷🦁 !!!

،، وقتی زرتشت، دینِ مهربانی رو اورد ،، زرتشت نیومد تا بگه بترسید، بسوزید، قربانی کنید. گفت: خوب فکر کن، خوب حرف بزن، خوب عمل کن. گفت خدا دشمن نمی‌سازه، انسان انتخاب می‌کنه. تو دنیایی که خداها عصبانی و انتقام‌جو بودن، او حرف از نور، خرد و آزادی انتخاب زد. این یعنی ما از ریشه با دوستی، نیکی و مسئولیت بزرگ شدیم. ما از دینی آمدیم که عشق را اصل می‌دانست.

،، وقتی کوروش وارد بابل شد ،، کوروش سپاه داشت. قدرت داشت. ولی وقتی شهر را گرفت، نه آتش زد، نه کشت، نه غارت کرد. گفت: «مردم آزادند هر خدایی را بخواهند بپرستند.» گفت: «هیچ‌کس برده نیست.» در زمانی که برده‌داری قانون بود. او به جای شمشیر، آزادی را قانون کرد. ما از سرزمینی می‌آییم که شرافت را پیش از قدرت می‌گذارد.

،، وقتی داریوش «راه اداری» جهان را ساخت ،، داریوش فقط یک پادشاه نبود؛ یک سازمان‌دهنده بود. او امپراتوری را با قانون، نظام مالیاتی و راه‌های پیام‌رسان اداره کرد. جاده‌ی شاهی را ساخت؛ از سارد تا شوش. اولین سیستم پاسپورت دنیا از آنجا شروع شد. او ثابت کرد قدرت فقط جنگ نیست؛ مدیریت و نظم هم هست. نظم یعنی تمدن. و تمدن یعنی ما.

،، وقتی ایرانی‌ها اولین دانشگاه بین‌المللی را ساختند ،، جندی‌شاپور. جایی که پزشکان، فیلسوف‌ها و دانشمندان از یونان، هند، روم، مصر جمع شدند. دانش آزاد بود. بحث آزاد بود. ترس نبود. دانشکدهٔ پزشکی آنجا بهترین جهان بود. ما کشوری هستیم که علم را قبل از قدرت ارزش‌گذاری کرد.

،، وقتی فردوسی زبان ما را از مرگ نجات داد ،، فردوسی سال‌ها نشست و نوشت. نه برای پول. نه برای شهرت. برای اینکه ما خودمان را یادمان نرود. اگر او نبود، فارسی شاید امروز این شکلی نبود. او با شاهنامه، ریشه‌ها را بیرون آورد و به ما پس داد. هر بار فارسی حرف می‌زنیم، یک «زنده باش» به فردوسی می‌گوییم.

،، وقتی نظامی عاشقانه را تبدیل به شاهکار جهانی کرد ،، نظامی فقط داستان نگفت؛ احساس را تمدن‌مند کرد. لیلی و مجنون قبل از او فقط روایت بود. او عشق را تبدیل کرد به ادبیاتِ روح، فلسفه، لطافت. تا قبل از او عشق یا گناه بود یا درد. او گفت عشق می‌تواند تولدِ روح باشد. یعنی ما عشق را هم با وقار فهمیده‌ایم.

،، وقتی ایرانی‌ها «نوروز» را ساختند ،، نوروز یک جشن نیست. یادآوری است. یادآوری برای اینکه: جهان دوباره می‌روید. انسان دوباره شروع می‌کند. سفره‌ی هفت‌سین، تقویم، لحظه‌ی تحویل سال… همه‌اش می‌گوید: ما ملتی هستیم که امید را رسمی کردیم.

،، وقتی خیام گفت: «جهان را درست نگاه کن» ‌‌،، خیام ریاضی‌دان بود. تقویم را دقیق‌تر از تقویم میلادی کرد. ولی شاعر هم بود. او گفت زندگی کوتاه است، اما غمگین شدن برای چیزهایی که دست ما نیست، ظلم است به خودمان. او فلسفه را با شعر نرم کرد. ما ملتی هستیم که فکر کردن را زیبا می‌گوییم.

،، وقتی حافظ دنیا را مجبور کرد سکوت کند ،، حافظ شعر نمی‌گفت، بی‌زمانی می‌نوشت. شعر او نه کهن می‌شود، نه تکراری. او با واژه‌ها، چیزی ساخت که جهان هنوز درکش می‌کند. کتابش ترجمه شد، سفر کرد، خانه‌ها را پر کرد. شعر حافظ یعنی: انسان در نهایت یکی است. ما ملتی هستیم که روح را می‌نویسد.

،، وقتی معماری ما «نور» را طراحی کرد ،، ایوان‌ها، حیاط‌ها، بادگیرها، پنجره‌های اُرسی… خانه‌های ایرانی فقط ساختمان نبودند. نظم نور و باد و سایه بودند. خانه‌ی ایرانی با تو حرف می‌زد. به تو می‌گفت کجا آرام باش، کجا بخواب، کجا فکر کن. ما ملتی هستیم که زیبایی را در زندگی روزمره حل کردیم