مدفن کرم های شب تاب

خب این انیمه شاهکاری بود که تو بچگی دیدم و واقعا متاثر کننده بود امیدوارم هیچکس در جهان دچار واقعه وحشتناکی مثل جنگ نباشه همین ممنونم

انگار تمام اندوه جهان در چشمان دو کودک جا گرفته بود... چشمانی که هنوز معنای مرگ را نمی‌دانستند، اما هر روز با نبودنِ چیزی، با فرو ریختنِ جهانی که باید امن می‌بود، آن را لمس می‌کردند. «سِیتا» و «سِتسُکو» نه قهرمان‌اند، نه جنگجو؛ فقط دو تکه از قلب انسانیت‌اند، گرفتار میان آتش و خاکستر. دنیایی که روزی پر از صدای خنده بود، حالا با صدای بمب و فریاد آدم‌هایی که از گرسنگی از پا می‌افتند جایگزین شده است. آن‌ها فقط می‌خواهند زنده بمانند... فقط می‌خواهند بخندند، بازی کنند، و شب‌ها زیر نور رقصان کرم‌های شب‌تاب بخوابند؛ همان نوری که کوتاه می‌درخشد و بعد خاموش می‌شود — درست مثل امیدشان.

هر قدمی که برمی‌دارند بوی خاک سوخته و اشک می‌دهد. وقتی ستسکو لبخند می‌زند، لبخندش میان این همه ویرانی، مثل دریچه‌ای‌ است به جهانی که دیگر وجود ندارد. اما همین لبخند، در دل تاریکی، سنگین‌تر از هر فریادی است. شاید این انیمه داستان جنگ باشد، اما در واقع مرثیه‌ای است برای بی‌گناهی از دست‌رفته. هر صحنه‌اش یادآور این است که پشت هر عدد و آمار در کتاب‌های تاریخ، چشمان کوچکی بوده که امیدش را از دست داده و صدایی که کسی دیگر آن را به یاد نمی‌آورد

در پایان، وقتی آن کرم‌های شب‌تاب خاموش می‌شوند، زمین ساکت است، اما در سینه‌ی بیننده، غوغایی از درد و احترام برپا می‌شود. مدفن کرم‌های شب‌تاب فقط یک فیلم نیست؛ آینه‌ای است، که اگر در آن بنگری، قلبت را در دست خواهی دید — ظریف، شکننده، و مملو از گریه‌ای فروخورده

و شاید آن‌وقت بفهمی، رنج جنگ فقط در مرگ‌ها نیست… در زنده ماندنِ کسانی‌ست که باید با یاد عزیزانشان زندگی کنند