سال‌های اخیر، آلودگی پلاستیکی به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های محیط زیست تبدیل شده است. بطری‌ها، کیسه‌ها و ظروف پلاستیکی در همه جای زمین دیده می‌شوند، از جنگل و دریا گرفته تا حتی قله‌ی کوه‌ها. اما دانشمندان به تازگی با نوعی آلودگی بسیار خطرناک‌تر و پنهان‌تر روبه‌رو شده‌اند: نانوپلاستیک‌ها. نانوپلاستیک‌ها ذرات بسیار ریزی هستند که از تجزیه و خرد شدن پلاستیک‌های بزرگ‌تر به وجود می‌آیند. اندازه‌ی آن‌ها کمتر از یک هزارم میلی‌متر است، به طوری که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند. این ذرات ممکن است از لباس‌های مصنوعی، تایر خودروها، لوازم آرایشی، یا بطری‌های آب آزاد شوند و وارد هوا، آب یا خاک شوند.
پلاستیک‌ها در طبیعت به‌راحتی تجزیه نمی‌شوند. وقتی در معرض نور خورشید، گرما یا اصطکاک قرار می‌گیرند، به‌تدریج به تکه‌های کوچک‌تر تبدیل می‌شوند. این ذرات کوچک با جریان باد یا آب به همه جا منتقل می‌شوند. تحقیقات نشان داده است که نانوپلاستیک‌ها حتی در برف کوه‌های آلپ، اعماق اقیانوس‌ها و حتی در هوای شهرها نیز وجود دارند.
نانوپلاستیک‌ها وارد بدن ماهی‌ها، پرندگان و دیگر موجودات زنده می‌شوند. آن‌ها می‌توانند باعث اختلال در تغذیه، رشد و حتی تولید مثل این موجودات شوند. در خاک نیز این ذرات با تغییر ساختار خاک، جذب آب و مواد مغذی را برای گیاهان دشوار می‌کنند.
مطالعات اخیر نشان داده‌اند که نانوپلاستیک‌ها در آب آشامیدنی، مواد غذایی و حتی خون انسان نیز یافت شده‌اند. به دلیل اندازه‌ی بسیار کوچکشان، می‌توانند از دیواره‌های سلول عبور کنند و به اندام‌های مختلف بدن برسند. پژوهشگران نگرانند که این ذرات باعث التهاب سلولی، آسیب به سیستم ایمنی و اختلال در هورمون‌ها شوند. هرچند هنوز تحقیقات در این زمینه ادامه دارد، اما نتایج اولیه هشداردهنده است.
برای مقابله با آلودگی نانوپلاستیکی، باید از ریشه شروع کنیم: مصرف پلاستیک‌های یک‌بار مصرف را کاهش دهیم. از لباس‌هایی با الیاف طبیعی استفاده کنیم. زباله‌ها را به‌درستی تفکیک کنیم و بازیافت را جدی بگیریم. دولت‌ها و شرکت‌ها باید فناوری‌های جدیدی برای تصفیه آب و کاهش ذرات پلاستیکی توسعه دهند.
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
نظرات بازدیدکنندگان (0)