انتظار

"انتظار یعنی زنده‌ ماندن در تعلیق چیزی که شاید هرگز نیاید."

انتظار... عجیب ترین وضعیتی که انسان در آن نفس می‌کشد. میان "آنچه بود" و " آنچه شاید باشد" آویزان می‌شویم ، بی آنکه بتوانیم دقیقا بگوییم برای چه می‌مانیم.

انتظار یعنی زمان می‌گذرد، اما تو هنوز همان جایی ایستاده ای که دلت گیر کرده است. انگار جسم یک قدم جلوتر رفته و روح را فراموش کرده.

انتظار گمان می‌برد که امید است ، اما در عمقش ترسی پنهان دارد؛ ترس از اینکه آنچه می‌خواهیم هرگز نیاید و آنچه داریم، در همین کش‌ و قوس رسیدن و نرسیدن از دست برود.

آدم ها فکر می‌کنند منتظر کسی یا چیزی هستند، اما حقیقت این است که انسان همیشه منتظر خودش است. منتظر لحظه ای که تصمیم بگیرد یا برود و یا بماند. اما این لحظه همیشه دیر می‌رسد.

انتظار یک بحث جدا است. نه مرگ، نه زندگی؛ نه پایان، آغاز ؛ هیچ چیز قطعی نیست و ما در اضطراب "اگر" ها عمر میگذارنیم.

انتظار بی رحم تر از نبودن است. چون نبودن را میفهمی؛ اما در انتظار، همواره چیزی است که به فهمیدنش نمی‌رسی.

در نهایت، انتظار ما را به این حقیقت می‌رساند: آنچه از آینده می‌ترسیم، زاده گذشته ای است که هنوز رها نکرده ایم و شاید حکمت انتظار این باشد که بفهمیم: رسیدن مهم نیست. فقط لحظه ای که تصمیم میگیری دیگر منتظر نباشی، آنجاست که آغاز میشوی.