دَریآ وَ شَب

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟ باز میخندم که خیلی...!گرچه میدانی که نیست شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

شانه ات رادیرآوردی سرم رابادبرد خشت خشتِ،آجرآجر پیکرم رابادبرد من بلوطی پیربودم پای کوه بلند؛ نیمَم آتش سوخت،نیمِ دیگرم رابادبرد ازغزل‌هایم فقط خاکستری مانده به جا؛ بیت های روشن وشعله ورم رابادبرد باهمین نیمه،همین معمولی ساده بساز؛ دیرکردی نیمه ی عاشق ترم رابادبرد(:

در خواب ناز بودم شبی دیدم کسی در می‌زند! در را گشودم روی او دیدم غم است در می‌زند! ای دوستان بی وفا از غم بیاموزید وفا... غم با همه بیگانگی هرشب به من سر می‌زند:))))

خورشید‌به‌ماه‌گفت: +جایمان‌را‌عوض‌کنیم؟ ماه‌در‌جوابش‌گفت: -طاقت‌گریه‌آدمها‌در‌شب‌را‌داری؟ خورشید‌گفت: +آیا‌میتوانی‌افکار‌‌‌کسانی‌را‌تحمل‌کنی‌‌که‌‌، برای‌گریه‌کردن‌‌منتظر‌شب‌می‌مانند؟