تصور کنید نقطه‌ای در فضا وجود دارد که آنقدر گرانش دارد که حتی نور هم نمی‌تواند از آن فرار کند! این همان چیزی است که به آن سیاهچاله می‌گوییم. سیاه‌چاله‌ها از مرگ پرجرم‌ترین ستاره‌ها متولد می‌شوند. وقتی یک ستاره بزرگ، سوخت هسته‌ای خود را به پایان می‌رساند، نیروی گرانش آن بر فشار داخلی ستاره غلبه می‌کند و ستاره شروع به فروریختن بر روی خود می‌کند. این فروپاشی تا جایی ادامه می‌یابد که تمام جرم ستاره در یک نقطه بسیار کوچک و بی‌نهایت چگال به نام تکینگی (Singularity) فشرده می‌شود. سه نکته شگفت‌انگیز در مورد سیاه‌چاله‌ها:
افق رویداد (Event Horizon): این مرز نهایی اطراف سیاهچاله است. اگر چیزی از این مرز عبور کند، دیگر بازگشتی در کار نیست، حتی اگر سرعت نور را داشته باشد! از دید ما، این افق رویداد همان چیزی است که سیاهچاله را “نامرئی” می‌کند، زیرا نوری به چشمان ما نمی‌رسد.
سیاه‌چاله‌ها، جاروبرقی نیستند! برخلاف تصور رایج در فیلم‌های علمی-تخیلی، یک سیاهچاله دورافتاده، اجرام آسمانی را به سمت خود “مکش” نمی‌کند. گرانش یک سیاهچاله در فواصل دور دقیقاً مانند گرانش همان ستاره‌ای است که آن را به وجود آورده. اگر خورشید ما ناگهان تبدیل به یک سیاهچاله می‌شد، مدار زمین به هیچ وجه تغییر نمی‌کرد.
می‌توانیم آن‌ها را ببینیم! اگرچه خود سیاه‌چاله‌ها نور ساطع نمی‌کنند، اما تأثیر گرانشی آن‌ها بر محیط اطرافشان بسیار واضح است. دانشمندان وجود سیاه‌چاله‌ها را از طریق: دیسک برافزایشی (Accretion Disk): گاز و غباری که با سرعت‌های بسیار زیاد به دور سیاهچاله می‌چرخند و با اصطکاک بسیار داغ می‌شوند و پرتوهای X ساطع می‌کنند. عدسی گرانشی (Gravitational Lensing): خم شدن نور ستارگان دوردست توسط گرانش شدید سیاهچاله، که باعث می‌شود اجرام پشت سیاهچاله را به صورت تحریف شده ببینیم.
سیاهچاله مرکزی کهکشان ما: در قلب کهکشان راه شیری ما، یک سیاهچاله ابرجرم به نام کمان ای (Sagittarius A)** قرار دارد که جرمی معادل حدود ۴ میلیون خورشید ما دارد!
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
فرصت؟