دونر پرتی (Donner Party)

در این مطلب میپردازیم به مهاجرانی در کوه‌های سیرا نوادا گیر کردن، برف، گرسنگی، و بعد… آدم‌خواری. تمدن تا گرسنگی فقط سه وعده فاصله داشته.

در سالی که تبِ غرب، قلب آمریکا را به تپش انداخته بود، کاروانی کوچک اما پرامید، چرخ‌های واگن‌های چوبی خود را بر خاک داغ دشت‌های بزرگ گذاشت. آنان مردمانی بودند از ایل مهاجرت و جستجوی رؤیای نو؛ خانواده‌هایی با کودکان، زنانی با نوزاد در آغوش، و مردانی که آفتاب بر پیشانی‌شان ریشه دوانده بود.نامشان در تاریخ گم نبود: دونر پَرتی — کاروانی به سرپرستی جورج دونر، که سرنوشتش نه در زر و زمین، که در برف و استخوان نوشته شد.

آن‌ها راهی کالیفرنیا بودند، سرزمینی موعود در آن‌سوی کوه‌ها، جایی که گفته می‌شد بهشت خاکی‌ست. اما فریب یک "میانبر" مرموز ــ پیشنهادی از مردی به نام هستینگز ــ آنان را از راه راست به بیراهه برد؛ راهی که نقشه نداشت، سایه نداشت، و رحم نداشت.از بیابان‌های یوتا گذشتند، جایی که آفتاب، دهان‌شان را به آتش کشید و گاوهای‌شان در شن‌های داغ فرو افتادند. و چون به کوه‌های سیرا نوادا رسیدند، زمستان، چنان گرگی درنده، ناگهان بر آن‌ها تاخت.

واگن‌ها دیگر نمی‌رفتند. چرخ‌ها در برف می‌مردند. درخت‌ها خاموش بودند و آسمان، تنها نوید شب‌های سردتر را می‌داد. در آن سپیدی بی‌رحم، آتش، تنها امید بود؛ آتشی از شاخه‌های یخ‌زده و امیدهای ناتمام. غذا تمام شد. پوست درختان جویده شد. سگ‌ها خورده شدند. و سپس، نوبتِ آنانی رسید که دیگر نفس نمی‌کشیدند... کودکی به پدر مرده‌اش نگریست. زنی به دست‌های خواهر یخ‌زده‌اش خیره ماند. مرز انسانیت در مه برف گم شد، و بوی مرگ، میان چادرها پیچید.

در میان آن جهنم سفید، گروهی کوچک راه افتادند؛ پیاده، گرسنه، اما مصمم. کوه‌ها را شکافتند، برف را لگدکوب کردند، و پیام مصیبت را به دنیای زنده‌ها رساندند. ماه‌ها بعد، گروه‌های نجات آمدند، اما دیر... از هشتاد و چند جانِ عاشقِ زندگی، تنها ۴۸ نفر بازماندند. و آنانی که برگشتند، دیگر هرگز آن کسانی نبودند که روزی دل به غرب سپرده بودند.