دانشگاه تهران؟

دانشگاه تهران، که با لقب «دانشگاه مادر» و «نماد آموزش عالی» شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین مرکز آموزش عالی نوین ایران است که نقش محوری در تحولات علمی، فرهنگی و سیاسی یک قرن اخیر کشور داشته است

ایده تأسیس یک نهاد جامع آموزش عالی، هرچند ریشه در تلاش‌های پیشین مانند دارالفنون (تأسیس ۱۲۳۰ خورشیدی) داشت، اما به شکل مدرن آن در اوایل دوره پهلوی مطرح شد. پس از مطرح شدن لزوم داشتن «انیورسیته» (دانشگاه) در پایتخت، توسط نخبگان و مسئولانی چون اسماعیل سنگ و محمود حسابی، پیگیری‌های جدی برای تأسیس آغاز شد. در سال ۱۳۱۰ خورشیدی، عیسی صدیق (صدیق اعلم) مأمور شد تا با سفر به آمریکا و مطالعه نهادهای علمی جهان، طرحی برای بنیان‌گذاری دانشگاهی جامع در ایران ارائه دهد. طرح وی مورد قبول قرار گرفت و توسط علی‌اصغر حکمت (کفیل وقت وزارت معارف) پیگیری شد.

تصویب قانون: قانون تأسیس دانشگاه تهران سرانجام در هشتم خرداد ۱۳۱۳ به تصویب مجلس شورای ملی رسید. انتخاب مکان: برای ساخت دانشگاه، باغ وسیع جلالیه (در جنوب پارک لاله کنونی) انتخاب شد. کلنگ‌زنی و شروع ساخت: کلنگ تأسیس در ۱۵ بهمن ۱۳۱۳ توسط رضا شاه پهلوی به زمین زده شد. افتتاح رسمی: دانشگاه تهران رسماً در روز ۲۴ اسفند ۱۳۱۳ افتتاح و فعالیت‌های آموزشی آن آغاز شد.

تصویب قانون: قانون تأسیس دانشگاه تهران سرانجام در هشتم خرداد ۱۳۱۳ به تصویب مجلس شورای ملی رسید. انتخاب مکان: برای ساخت دانشگاه، باغ وسیع جلالیه (در جنوب پارک لاله کنونی) انتخاب شد. کلنگ‌زنی و شروع ساخت: کلنگ تأسیس در ۱۵ بهمن ۱۳۱۳ توسط رضا شاه پهلوی به زمین زده شد. افتتاح رسمی: دانشگاه تهران رسماً در روز ۲۴ اسفند ۱۳۱۳ افتتاح و فعالیت‌های آموزشی آن آغاز شد.

دانشگاه تهران در ابتدا با ادغام و تجمیع مدارس عالی موجود در پایتخت شکل گرفت و با شش دانشکده فعالیت خود را شروع کرد: پزشکی (که مدارس طب، داروسازی، دندان‌سازی و مامایی را شامل می‌شد) حقوق و علوم سیاسی علوم ادبیات فنی (مهندسی) معقول و منقول (الهیات) طراحی پردیس مرکزی و ساختمان‌های دانشگاه به معماران برجسته‌ای چون آندره گدار، رولان دوبرول و ماکسیم سیرو واگذار شد. معماری دانشگاه تلفیقی از سنت‌های ایرانی و الگوهای مدرن مؤسسات آموزش عالی اروپایی (به‌ویژه فرانسه) بود. بنای دانشکده پزشکی و تالار کالبدشکافی اولین ساختمان‌هایی بودند که تکمیل شدند.