زندگی‌بدون‌چالش؟

درود روالید؟🌼

شاید براتون پیش اومده باشه که بعضی وقتا یه نفرو می‌بینیم که زندگیش مثل یه فیلم آرومه. نه دعوا، نه سردرگمی، نه تصمیم‌های سخت. همه چی مرتب، همه چی سرجاش. بعد، یه نگاه به زندگی خودمون می‌ندازیم: پر از بالا و پایین، پر از سؤال، پر از لحظه‌هایی که نمی‌دونیم باید بخندیم یا بزنیم زیر گریه.پر از تصمیم‌هایی که تهش معلوم نیست چی می‌شه. پر از آدم‌هایی که می‌رن، می‌مونن، برمی‌گردن، یا فقط رد می‌شن. و خب، طبیعیه که یه لحظه ته دلمون بگیم: "چرا من؟ چرا این‌قدر سخت؟"

بذار یه چیزی رو روراست بگم: زندگی بدون چالش، مثل غذای بی‌نمکه. شاید راحت باشه، ولی اون طعم خاص رو نداره. اون حس رشد، اون لحظه‌هایی که می‌فهمیم قوی‌تر شدیم، اون شب‌هایی که با اشک می‌خوابیم ولی صبحش یه چیزی توی دلمون روشنه… اینا فقط توی مسیرهای پرچالش پیدا می‌شن.

آدمایی که زندگیشون آرومه، شاید کمتر با خودشون روبه‌رو بشن. شاید کمتر مجبور بشن انتخاب کنن، ببازن، دوباره بلند شن. ولی ماها، با هر چالشی، یه لایه از خودمون رو می‌شناسیم. یه قدم به خودمون نزدیک‌تر می‌شیم. چالش‌ها مثل آینه‌ان. نشونمون می‌دن که چقدر می‌تونیم قوی باشیم، چقدر می‌تونیم انعطاف‌پذیر باشیم، چقدر می‌تونیم با دل شکسته ادامه بدیم.

و راستش، خیلی وقتا همین چالش‌ها باعث می‌شن آدمای عمیق‌تری بشیم. آدمایی که درد رو می‌فهمن، همدلی رو بلد‌ن، و می‌تونن یه نفر دیگه رو توی تاریکی بغل کنن و بگن: "می‌دونم چی می‌گی، منم این حس رو تجربه کردم."

و بذار یه چیزی رو خیلی صادقانه بگم: اگه الان داری سختی می‌کشی، اگه حس می‌کنی همه چی داره از هم می‌پاشه، اگه نمی‌دونی فردا چی می‌شه… بدون که اینا نشونه‌ی ضعف نیست. نشونه‌ی اینه که داری زندگی می‌کنی. واقعی، عمیق، با تمام وجود. پس اگه الان زندگیت یه کم شلوغه، یه کم سخت شده، یه کم داره اذیتت می‌کنه… بدون که داری ساخته می‌شی. داری شکل می‌گیری. داری تبدیل می‌شی به نسخه‌ای از خودت که بعدها بهش افتخار می‌کنی.

زندگی آروم، قشنگه. ولی زندگی پرچالش، واقعی‌تره. پررنگ‌تره. و زندگی پرچالش لزوما سخت تر نیست؛ فقط پررنگ تره.پر از داستانه. پر ازچالش. و هر چالش، فرصتیه برای شناختن خودمون، برای قوی‌تر شدن، برای ساختن معنا. پر از لحظه‌هایی که بعدها می‌شن خاطره، می‌شن درس، می‌شن نقطه‌ی عطف.

و اگه درست از این روزها استفاده کنی یه روزی می‌رسه که برمی‌گردی عقب، به همین روزا نگاه می‌کنی، و با لبخند می‌گی: "همه‌ش ارزششو داشت. همه‌ش منو ساخت." و یادت باشه، توی همین مسیر پرچالش، یه عالمه آدم مثل تو هستن. آدمایی که دارن تلاش می‌کنن، می‌جنگن، گاهی می‌افتن، ولی دوباره بلند می‌شن. و این یعنی تو تنها نیستی. هیچ‌وقت نبودی.

پس نذار مقایسه کردن با زندگی آرومِ بقیه، دلسردت کنه. چون تو داری قصه‌ای می‌سازی که فقط مال خودته. قصه‌ای که پر از پیچ و خم و نور و تاریکیه. و درنهایت اینم بگم که شاید ببینی یکی هنیشه شاده، زندکی خیلی خوبی داره،‌‌‌ همیشه آرامش داره اینو بدون عزززم که نباید بهشون حسادت بکنیم! چرا؟ چون اونها هم مشکلات خوشدون رو دارن و خب سهم آدما از غم هیچوقت معلوم نیست با اینکه شاید سهمشون از شادی معلوم باشه🍓