این پست داستان واقعی کشتی دیوانگان رو روایت می‌کنه؛ آدم‌هایی که سوار کشتی می‌شدن و سرنوشتشون رو دریا مشخص می‌کرد
کشتی دیوانگان» یک رسم قدیمی بود که ریشه در قرون وسطی و رنسانس اروپا داره. تو اون دوران، آدم‌هایی که دیوانه، بیمار روانی یا ناتوان بودن، گاهی جامعه نمی‌تونست باهاشون کنار بیاد. پس راهکارشون این بود که اون‌ها رو سوار یه کشتی کنن و به حال خودشون رها کنن تا دریا سرنوشتشون رو مشخص کنه. برخی روایت‌ها می‌گن این کار برای محافظت از شهر یا مردم عادی انجام می‌شد، ولی بعضی وقت‌ها هم جنبه نمایشی داشت؛ یعنی مردم باور داشتن که «طبیعت» یا «نیرویی بالاتر» سرنوشت اون افراد رو تعیین می‌کنه. بعضی کشتی‌ها ممکن بود به ساحل دیگه برسن و کسانی زنده بمونن، ولی اغلب گزارش‌ها می‌گن خیلی‌ها در دریا غرق می‌شدن یا از گرسنگی و بیماری می‌مردن
روایت‌های تاریخی نشون می‌ده وقتی افراد رو سوار «کشتی دیوانگان» می‌کردن، تقریباً همیشه هیچ ناخدا یا هدایتگری همراهشون نبود. کشتی بعد از حرکت، به حال خودش رها می‌شد و سرنوشت مسافران کاملاً به دست موج‌ها و جریان‌های دریا سپرده می‌شد. هیچ مسیر مشخصی وجود نداشت، فقط آب‌های آزاد و سرگردانی بی‌پایان. بعضی وقت‌ها جریان کشتی رو به سمت رودخانه‌ها و شهرهای دیگه می‌برد، بعضی وقت‌ها به جزایر دورافتاده و گاهی هم هیچ وقت کسی دوباره از اون کشتی‌ها خبری نمی‌شنید. مدت سفر هم مشخص نبود. روایت‌ها می‌گن بعضی کشتی‌ها فقط چند روز در آب می‌موندن و بعد به خشکی می‌رسیدن، ولی خیلی وقت‌ها هفته‌ها طول می‌کشید. در این مدت، افرادی که سوار بودن با گرسنگی، تشنگی و بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کردن. بعضی از اون‌ها قبل از رسیدن به جایی از شدت ضعف می‌مردن و بقیه هم وقتی به ساحلی ناشناس می‌رسیدن، باز هم هیچ پناهی پیدا نمی‌کردن
کشتی دیوانگان یه استعاره تاریک هم هست برای نشون دادن اینکه وقتی یه جامعه یا گروه عقل و منطق رو کنار بذاره، چه فجایعی ممکنه اتفاق بیفته. درست مثل کشتی‌ای که بدون ناخدا توی دریا رها می‌شه و معلوم نیست سر از کجا دربیاره، رفتار جمعی بدون فکر هم می‌تونه همه رو به سمت نابودی ببره. از نگاه روانشناسی اجتماعی، این استعاره به ما می‌گه آدم‌ها وقتی توی جمع قرار می‌گیرن، خیلی راحت‌تر از فردیت خودشون دست می‌کشن. ترس از طرد شدن، تعصب کورکورانه یا حتی صرفاً دنباله‌روی از بقیه باعث می‌شه کارهایی انجام بدن که هیچ‌وقت به تنهایی حاضر نبودن انجام بدن. این همون چیزیه که روانشناسا بهش می‌گن اثر جمعی مخرب. مثل شایعه‌هایی که تو شبکه‌های اجتماعی بدون هیچ بررسی پخش می‌شن، تا تصمیم‌های کاری یا تحصیلی که صرفاً به خاطر جو عمومی گرفته می‌شن. تو این موقعیت‌ها، کسی فکر نمی‌کنه مسیر درست چیه، همه فقط دنبال اینن که عقب نمونن. و درست همین‌جاست که خطر شروع می‌شه؛ وقتی تفکر فردی خاموش می‌شه، جمع می‌تونه به سمت تصمیم‌هایی بره که آخرش چیزی جز بحران و فاجعه به بار نمیاره
کشتی دیوانگان الهام‌بخش خیلی از نویسنده‌ها و هنرمندها بوده. در ادبیات قرون وسطی، نقاشی‌ها و حکاکی‌هایی هست که کشتی‌ای پر از دیوانه رو نشون می‌ده که بی‌هدف تو دریا شناور شده و اطرافیانش وحشت‌زده تماشا می‌کنن. نویسنده‌ها و شاعرها از این استعاره برای نقد فساد اجتماعی و بی‌منطقی انسان‌ها استفاده کردن، طوری که یه تصویر تاریک و در عین حال واقعی از جامعه ارائه بدن. حتی تو نقاشی رنسانس، صحنه‌هایی از کشتی دیوانگان دیده می‌شه که ترکیبی از طنز تلخ و وحشت روانی رو نشون می‌ده؛ آدم‌ها با ژست‌های عجیب و چهره‌های دیوانه
یکی از تاریک‌ترین واقعیت‌های کشتی دیوانگان این بود که آدم‌هایی که به زور یا با اجبار سوارش می‌شدن، فقط از جامعه بیرون انداخته نمی‌شدن، بلکه در عمل تمام هویت انسانی‌شون رو هم از دست می‌دادن. وقتی کسی رو به کشتی می‌سپردن، دیگه اسم، گذشته، خانواده یا حتی جایگاه اجتماعی‌ش براش معنایی نداشت. اون آدم از لحظه‌ای که سوار می‌شد، فقط یک «دیوانه بی‌صدا» حساب می‌شد که هیچ ارزشی برای نجات یا بازگشت نداشت. روی اون کشتی‌ها، خبری از همدلی یا حمایت نبود. افراد کنار هم بودن اما هر کدوم در دنیای تاریک خودشون غرق بودن. سکوت، صدای امواج و ترس از مرگ نزدیک، همه‌چیز رو به یک تجربه مطلق از تنهایی، بی‌پناهی و سردرگمی تبدیل می‌کرد. خیلی‌ها حتی قبل از مرگ، روانشون فرو می‌پاشید و انگار عملاً وجود انسانی‌شون محو می‌شد
اگر پسندیدی، لایک کن و به سازنده انرژی بده!
عالی بود خسته نباشی
باحال بود ، وضعیت الانمون یجورایی همینه
خیلی خیلی جالب بود!
خسته نباشیی
متشکرم💁🏼