اسماعیل عزیزی ؛ مردی که مرگ در برابرش زانو زد

در جهان ما، بعضی انسان‌ها فقط زندگی نمی‌کنند—بلکه با زندگی می‌جنگند، با مرگ روبه‌رو می‌شوند، و با هر نفس، قصه‌ای تازه می‌نویسند. اسماعیل عزیزی یکی از آن‌هاست. نه قهرمان فیلمی پرهزینه، نه شخصیتی در کتاب‌های تاریخ. او یک مرد معمولی‌ست، در روستایی دورافتاده در تانزانیا، اما داستانش... غیرمعمول‌ترین چیزی‌ست که شاید بشنوید.

در دل سرزمین‌های گرم و مرطوب تانزانیا، جایی که زندگی با طبیعت در هم تنیده است، مردی زندگی می‌کند که نامش با افسانه گره خورده: اسماعیل عزیزی، مردی که مردم محلی او را «نمیرترین انسان زمین» می‌نامند. نه به‌خاطر قدرت بدنی، نه ثروت، نه شهرت… بلکه به‌خاطر شش بار مواجهه با مرگ، و شش بار بازگشت از آستانه‌ی نیستی.

اولین برخوردش با مرگ در معدن رخ داد. سقف تونل فرو ریخت، صدای فریادها در تاریکی گم شد. همکارانش زیر آوار ماندند، اما عزیزی با بدنی زخمی و روحی لرزان، از میان خاک و سنگ بیرون آمد. او گفت: «صدای قلبم را شنیدم، و فهمیدم هنوز وقت رفتن نیست.»

چند ماه بعد، در مسیر بازگشت از مزرعه، ماری سمی پایش را نیش زد. در آن شب تاریک، هیچ‌کس نبود. سه روز در تب و توهم جنگید، تنها، در کلبه‌ای کوچک. وقتی بهبود یافت، مردم گفتند: «بدن او با زهر هم سازگار است.»

در فصل باران، زمین‌های اطراف روستا پر از گودال‌های پنهان می‌شود. عزیزی هنگام عبور از مسیر جنگلی، در یکی از این گودال‌ها سقوط کرد. با پای شکسته، بدون کمک، خودش را بیرون کشید. او گفت: «وقتی زمین مرا بلعید، با خودم گفتم یا باید بمیرم، یا باید بجنگم.»

خانه‌ی گلی‌اش در نیمه‌شب آتش گرفت. همه چیز سوخت: لباس‌ها، عکس‌ها، خاطرات. اما او از میان شعله‌ها بیرون آمد، با موهای سوخته و چشمانی پر از خاکستر. همسایه‌ها گفتند: «این مرد از آتش هم نمی‌ترسد.»

در تانزانیا، مالاریا مثل سایه‌ای بی‌صدا جان می‌گیرد. عزیزی به نوع شدید آن مبتلا شد. تب، لرز، بی‌هوشی... اما باز هم زنده ماند. پزشک‌ها گفتند: «او باید مرده باشد، اما نیست. انگار بدنش قانون خودش را دارد.»

در آخرین حادثه، کامیونی با سرعت به موتورش برخورد کرد. موتور خرد شد، اما عزیزی فقط چند خراش برداشت. راننده گفت: «من خودم دیدم که او پرتاب شد، اما انگار زمین هم نخواست او را بگیرد.»

مردم روستا با ترکیبی از احترام و ترس به او نگاه می‌کنند. برخی باور دارند که او جادو شده، برخی دیگر می‌گویند فرشته‌ای محافظش است. عده‌ای هم معتقدند که او مأموریتی دارد که هنوز تمام نشده. اما عزیزی، در سکوت، دور از جمع، زندگی‌اش را ادامه می‌دهد. او نه قهرمان است، نه قربانی. فقط یک مرد... با داستانی که هیچ‌کس نمی‌تواند کامل درک کند.

«نمی‌دونم چرا زنده موندم. شاید باید کاری انجام بدم که هنوز نکردم. شاید فقط باید زنده بمونم تا یادآور بشم که زندگی همیشه راهی برای ادامه داره.» این جمله‌اش، حالا روی دیوار مدرسه‌ی روستا نوشته شده. کودکان هر روز آن را می‌خوانند، بی‌آنکه بدانند مردی که آن را گفته، هنوز در همان روستا نفس می‌کشد.