جمعه ی زهر آلود..

با دیدن ساعت خشکم زد، مردم و زنده شدم تا اینکه فهمیدم امروز جمعه س و مدرسه تعطیل است. اما چه فرقی داشت بر حال من؟ آخر من که همیشه روز هایم شب بود و امید هایم زهر بود و چشم هایم مانند کاسه ی حسرت و روی خنده هایم ردی از درد..

تعطیل بودن مدرسه و جمعه، باز هم برای دل من که پر از سلول های مرده ای به نام امید بود، بهاری که پر از شکوفه های سیاه رنگ بود، مانند روز های تعطیل هم سن و سالانم از آسودگی و شادی لبریز نبود..

دیگر مانند قدیم ایام دیدن ساعت هشت و هشت دقیقه برایم سحر آمیز نبود.. دیگر دیدن درخشیدن خورشید قلبم را جلا نمی داد و دیگر ماندن کنار هم سن و سالانم احساس هم رنگ بودن با آنها را نمی داد..

کی فهمیده بود هشت و هشت دقیقه سحر آمیز نیست؟ کی فهمیده بودم عشق پوچیست؟ کی فهمیده بودم رنگ اصلی زندگی چیست؟ کی انقدر بزرگ شده بودم..؟