«برگ سبزی که سفر کرد...» 

امیدوارم خوشتون بیاد:)

در دلِ جنگلی قدیمی، درختی بود به نام "نیاز". برگ‌هایش همیشه نجوا می‌کردند:  کاش کسی حرف‌هام رو بشنوه...  تا اینکه روزی، بادی تند آمد و برگِ کوچکی به نام "سبز" را کند و با خود برد... 

سبز، هزاران فرسنگ سفر کرد:  از روی رودهای خروشان گذشت،  در چشمانِ کودکی گم شد که به ستاره‌ها خیره بود،  روی شانه‌های پیرمردی نشست که برای عشقِ گمشده‌اش گریه می‌کرد،  و حتی... روی پنجره‌ی دختری چسبید که تنها، شعرهای ناتمام می‌نوشت. 

در هر جا، سبز فقط یک چیز می‌گفت:  تو تنها نیستی کودک، ستاره‌ها را سلام کرد.  پیرمرد، نامه‌ای به گذشته نوشت.  دختر، شعرش را تمام کرد:  دوست داشتن، گم نمی‌شود... مسافرِ زمان است.  و سبز... همان جا خشک شد.  اما باد، گردِ وجودش را برداشت و به آسمان فرستاد.  گردها قطراتِ باران شدند و باریدند روی تنِ "نیاز". 

درخت، جوانه زد:  هزاران برگِ تازه، با هزاران نجوای تازه...  و این‌بار، صدایش را همه شنیدند:  هر احساسی که می‌فرستی،  حتی اگر پشتِ سکوت باشی،  به قلبِ کسی می‌رسد  که دقیقاً هم‌ان لحظه،  به آن نیاز دارد...