بهای سرنوشت، سایه های مالفوی ۱۱

در یک روز تاریک و بارانی، بعد از ماجرای فرزند نفرین شده، هری پاتر و هرمیون گرنجر به مالفوی مانور می‌روند تا تایم‌نر را نابود کنند. دراکو مالفوی با چالش‌های عاطفی و انتخاب‌های سختی روبرو می‌شود که سرنوشت همه آن‌ها را تغییر خواهد داد. فصل۱۱

دراکو با یادآوری آن خاطرات خوش زندگی مشترکش با استوریا تصمیم گرفت که قبل از روبرو شدن با تقدیر جدیدی که برایش در این جهان نوین به ا رمغان آمده بود، صفحه ای را که در دفترچه اش از استوریا نوشته بود را دوباره به تماشا بنشیند تا در این لحظات آرام بخش وجودش شود. شاید که در این جهان آن صفحات و خاطرات دست نخورده باقی مانده باشند.

هرچند علت دیگر دراکو برای این اقدام این بود که از بودن خود با استوریا در این جهان جدید اطمینان حاصل کند. دراکو با دقت صفحه ای را که در دقترچه مد نظر داشت گشود. و چشمانش از شادی برق میزد . چراکه در این دنیا هم استوریا ی او همراهش بود.

بوی کاغذ کهنه و یادگارهای گذشته به مشامش رسید. هر خطی که می‌خواند، یادآور لحظاتی شیرین و تلخ بود که در کنار استوریا سپری کرده بود. با هر صفحه ای که ورق میزد ، حس میکرد که روح استوریا در کلماتش زنده است و لبخندش در هر خطی که می خواند، درخشندگی خاصی به آن می بخشید. او به یاد روز های بارانی افتاد ، زمانی که در کنار شومینه نشسته بودند و استوریا با صدای نرم و دلنشینش داستان‌های قدیمی را برای او و اسکورپیوس تعریف می‌کرد. آن لحظات ، همچون جواهری در دلش می درخشیدند و اورا به یا عشق عمیق و بی پایانی می انداختند که بینشان وجود داشت. دراکو با هر کلمه‌ای که می‌خواند، احساس می‌کرد که استوریا در کنار او نشسته و با لبخند اورا حمایت می کند.

او به یاد آورد که استوریا همیشه به او می‌گفت: "زندگی ادامه دارد، حتی وقتی که ما فکر می‌کنیم همه چیز تمام شده است." این جمله، همچون شعله ای در دلش میدرخشید و او را به سمت آینده هدایت می کرد. او به یاد روزهایی افتاد که استوریا و اسکورپیوس در باغ بازی می‌کردند و خنده‌هایشان در فضا طنین‌انداز بود. آن لحظات، یادآور خوشی های ساده ای بودند که زندگی را برایشان زیباتر می کردند. پس از ورق زدن صفحات و رسیدن به صفحاتی که میدانست در دنیای گذشته مربوط به دوران آخر زندگی استوریا بود ، دراکو دفترچه را بست. او هنوز آماده نبود که با آن صفحات روبرو شود. امیدش به زنده بودن استوریا در این جهان، او را از رجوع به آن صفحات باز می داشت. او نمی خواست که با یادآوری آن لحظات تلخ، امیدش را نا امید کند. پس تصمیم گرفت که از ابتدای دفترچه شروع به خواندن کند و آرام آرام با تغییرات این جهان سازگار شود.