ایران بزرگ

معرفی ایران

ایران بزرگ (Greater Iran)

ایران بزرگ همچنین ایران زمین و ایرانشهر محدوده جغرافیایی و حوزه تمدنی فلات ایران وجلگه های مجاور آن شامل ایران کنونی بخش اعظم قفقاز افغانستان و آسیای مرکزی است که گه گاه از آن با عنوان پارس بزرگ هم یاد می کنند عنوان ایران صرفا محدوده و بخش غربی آن که هم اکنون به این نام خوانده می شود نیست و تمام مرزهای سیاسی کشوری که تحت تسلط ایرانیان بوده همچنان بین النهرین و اغلب ارمنستان و جنوب قفقاز را هم در برمی گیرد در سال هزار و نهصد و سی و پنج در زمان سلطنت رضا شاه نام ایران رسما در جوامع بین المللی به عنوان نام بخش به جا مانده از سرزمین ایران به کار رفت

استان ها در قرون میانی (قرون وسطی) سرزمین ایران بزرگ شامل دو بخش بود عراق عجم (بخش باختری) و خراسان (بخش خاوری) و علی الخصوص غزنویان سلجوقیان و تیموریان امپراتوری خود را به بخش های خراسانی و عراقی تقسیم کرده بودند. بخش خاورمیانه شامل: عراق, کردستان ,قفقاز, ارمنستان, جمهوری آذربایجان, گرجستان ,نخجوان شمال قفقاز بخش آسیای مرکزی شامل: خوارزم،خراسان,سینکیانگ

عهدنامه قصر شيرين :١٦٣٩ ایران رسماً بغداد و آنچه را که امروز کشور عراق خوانده میشود به امپراطوری عثمانی واگذار کرد. عهدنامه گلستان :۱۸۱۳ ایران بخش بزرگی از سرزمینهای خود را در قفقاز از دست داد. عهدنامه ترکمنچای :۱۸۲۸ این عهدنامه به وسیله روسیه تزاری و فتحعلی شاه به امضا رسید و موجب استیلای روسها بر قفقاز شد. عهدنامه پاریس ۱۸۵۷ این قرارداد توسط ناصرالدین شاه به امضارسید و ایران بخشی از هرات و افغانستان امروزی را در ازای تخلیه بندرگاههای جنوبی این کشور که تحت اشغال بریتانیا بود به آن دولت واگذار کرد. عهدنامه آخال :۱۸۸۱ در این قرارداد که توسط ناصرالدین شاه به امضا ،رسید ایران مرو و بخشهایی از خوارزم را در ازای تضمین امنیت به روسیه بخشید ۱۸۹۳: ایران بخشهای بیشتری از سرزمین خود که هنوز بر پایه قرارداد آخال جزوی از ایران بود از جمله سرزمینهای نزدیک رود اترک را به روسیه واگذار کرد. این قرارداد توسط ژنرال بوتسوف و میرزا علی اصغر امین السلطان در ۲۷ می ۱۸۹۳ به امضا رسید. ١٩٠٧: بر طبق قرارداد سن پترزبورگ ۱۹۰۷ میلادی ایران به سه بخش تقسیم شد. ۱۹۷۰: بحرین که به لحاظ تاریخی بخشی از کشور ایران بود مستقل شد