هوای بارانی؟

او دوست داشت گریه کند. اما صفت " قوی" بر روی دوشش سنگینی میکرد. جامعه اور ا فقط به عنوان یک انسان بی احساس و قدرتمند می شناخت. او یک " وسیله " بود. او همه ی درد هایش را در خود می ریخت.

دریغ از سخن گفتن درباره ی انها. او به یاد نداشت آخرین بار برای چه کسی احساساتش را بازگو کرده بود. او فقط میدانست پس از رفتن سوگورو دیگر آن گرمی به زندگی اش برنگشته بود.

او، فقط اشک های نریخته را احساس میکرد و حفره ای که در قلبش بر جای مانده بود. او بی شک احتیاج به کسی داشت که بتواند کمی به او تکیه کند.

تا اینکه روزی باران گرفت. او در زیر باران ایستاد. چتری نداشت. چترش را به سوگورو داده بود و نمی دانست که او با ان چیکار کرده است. شاید نگهش داشته بود؟ نمیدانست. اشک های آسمان بی وقفه رویش میریختند.

او با خود فکر کرد: آسمان با این دل پهناورش نمی تواند غم هایی که دارد را پنهان کند. آن وقت از من انتظار چنین کاری را دارند؟ او به اسمان نگاه کرد و از همان لحظه هوای بارانی لحظه ی مورد علاقه اش شد. او هم با اسمان گریه کرد.