💭:نوشته‌های دختری از اعماق اقیانوس؛

در همین اول گویم که این است نوشته هایی از صمیم قلب، که شاید هیچ گاه جرعت گفتنش را به کسی نداشته ام؛

و ایوای بر آن روزی که محبوب ما بفهمد چه احساسی نسبت به او داریم همان زمان است که محبوبمان می‌شود بدترین زندگانیمان اما افسوس که انسان طاقت ندارد و احساس خود را می‌گوید تا زمانی که شما احساسات واقعی خود را نشان ندهید آسیب هم نخواهید دید

گویند که وقتی غم در سینه نگه میداری ، نوشتن تنها راه خلاصی از ان است افسوس که نوشتن هم گاهی کارساز نیست، گاهی فقط نیاز است افکارت را فریاد بزنی و در گوش باد زمزمه کنی بدون اینکه ترس از قضاوت داشته باشی گاهی بلند ترین فریاد ها هم توانایی تخلیه احساسات درونی تورا ندارند

اما اگر فریاد نزنی، اگر ننویسی و اگر همه چیز را در دل نگه داری به جایی خواهی رسید که صدای گریه های نکرده، فریاد های نزده، جیغ های نکشیده و احساسات بروز داده نشده را با گوش های بسته هم خواهی شنید..

ولی چه میشود اگر یاری بود که می‌گفتیم احساساتمان را به او؟ می‌گفتیم و خالی میشد این قلب تکه تکه شده شاید کمی خوشحال تر بودیم کمی بهتر بودیم کمی خوش اخلاق تر بودیم

یار هم نبود، حداقل محبوبی بود که گوش شنوایی داشت و قضاوت نمی‌کرد محبوبی بود که میدانستی هرچه به او گویی در قلب خود نگه می‌دارد ولی افسوس که ما همچنین یار و محبوبی نداشتیم و نخواهیم داشت... پس فریاد می‌زنیم و احساساتم را در گوش باد خالی میکنیم...