زخم، پشت خنده.

مروری بر شخصیت سیریوس بلک و مکانیزمای دفاعیش در برابر سختی‌ها.

اولین زخم سیریوس، مربوط به خانواده‌ی بلکه. از تابلوی والبورگا بلک، مادر سیریوس می‌تونیم بفهمیم چقدر از پسر بزرگش متنفر بوده و این نفرت رو می‌تونیم تو صحبت کردن سیریوس راجع به خانواده‌ش هم ببینیم.(مادر من قلب نداشت کریچر. اون نیروی حیاتیش رو از نفرت محض به دست می‌آورد.) اختلاف سیریوس با والدینش، چیزی فراتر از شکاف نسل‌ها بود. اون هرگز نتونست خانواده‌ی شادی که ریموس و جیمز ازش بهره‌مند بودن رو داشته باشه.

زخم دیگه‌ای که مربوط به بزرگسالی اون میشه، مرگ جیمز و لیلی به خاطر خیانت پیتره. گفتیم که اون خانواده‌ی خوبی نداشت، اما این فرصت رو داشت که از دوستان خوبی بهره‌مند باشه. جیمز، ریموس، پیتر و بعد از اوکی شدن لی‌لی با غارتگران، لی‌لی. حتما می‌تونید حدس بزنید که خیانت پیتر و مرگ جیمز و لی‌لی چقدر براش دردناک بوده. بعد از اون، پیتر با وقاحت تموم همه چیز رو گردن سیریوس انداخت و اون رو به آزکابان فرستاد. فکرش رو بکنین، دوازده سال تو اون جای وحشتناک!

سیریوس تموم اون سال‌ها رو با عذاب وجدان مرگ جیمز و لی‌لی زندگی کرد. اون همواره به تلخی چنین می‌اندیشید که: اگر من پیشنهاد نمی‌کردم پیتر رازدارشون باشه، اونا هنوز زنده بودن. سیریوس در نظر خودش، مقصر مرگ جیمز و لی‌لی بود.

حالا که خلاصه‌ای از زخم‌های سیریوس رو دیدیم؛ بیاید به مکانیزم‌های دفاعی اون بپردازیم. اولین مکانیزم دفاعی سیریوس، شوخی بود. بله، شوخی! اگر کتاب‌ها رو خونده باشید، متوجه می‌شید که سیریوس همواره با یه شوخ‌طبعی تلخ درباره‌ی والدینش حرف میزد. این که سیریوس نوجوون مدام به فکر شوخی و خنده بود، باعث نمیشه اون یه فرد بی‌دغدغه باشه. من فکر می‌کنم چیزی که اون رو به اون حجم از شیطنت وامی‌داشت، تلاش برای پرت کردن حواس خودش از مشکلات خانوادگیش بود.

مکانیزم دفاعی بعدی سیریوس بلک، غرق کردن خودش تو ماجراجویی بود. شما رو نمی‌دونم، ولی نظر من اینه که دلیل این که اون جمله "حوصلم سر رفته، کاش ماه کامل بود."رو به زبون میاره، بی‌فکری صرف نیست؛ بلکه بیشتر نشون‌دهنده‌ی نیاز مبرمش به حواس‌پرتیه.