غم هایم را خورده‌ام .

از همون ادمی که خودشو تو دلت جا کرد چه خبر؟ . .

مامان فلافل‌های درشت و سرد را به زور لای نان لواش جا داد. لقمه‌ای شلخته و شکم‌پُر داد دستم و بعد با غُرولندی گفت:

«مگه میشه یه آدم لب به صُبونه و ناهار نزنه، و تا شب زنده بمونه؟»

زبانم به پاسخ نچرخید! نه اینکه جوابی در آستین نداشته باشم، اتفاقاً خوبش را داشتم! اما خب در کَتِ کسی نمی‌رفت، کسی حرفم را درک نمی‌کرد.

من تا خرخره سیر بودم و معده‌ام سر سوزنی جای خالی نداشت؛ شاید چون امروز تا توانستم غم‌هایم را خوردم. اندوه، آدمی را سیر می‌کند! چه بسا از زندگی