ناپلئون بناپارت ؛ غارت کننده آثار هنری به فرانسه !

ناپلئون بناپارت، آشنا است، نه؟ نامی که همواره با اقتدار، جنگ و تغییرات عظیم در تاریخ اروپا گره خورده است، نام او نه فقط به خاطر فاتحیت‌های نظامی‌اش بلکه به خاطر یکی از بزرگ‌ترین رسوایی‌های فرهنگی جهان نیز شناخته می‌شود. او که با آرزوهای بلندپروازانه‌اش برای تسلط بر قاره اروپا پا به میدان گذاشت، تنها مرزهای جغرافیایی و سیاسی را فتح نکرد، بلکه میراث فرهنگی و هنری ملت‌های مختلف را نیز به طرز فجیعی مورد تاخت‌وتاز قرار داد،حالا چرا چنین کاری کرد؟ در ادامه همراه نائومی باشید! 🦾

¬ غارت و انتقال گسترده آثار هنری به فرانسه اروپای اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم در حال گذار از دوران سلطنت‌های مطلقه به سمت تغییرات اجتماعی و سیاسی عظیم بود. انقلاب فرانسه پایه‌های قدرت‌های سنتی را به لرزه درآورد و زمینه‌ساز ظهور فردی شد که می‌خواست نظم جدیدی در اروپا برقرار کند، بله، ناپلئون بناپارت. او با هدف تثبیت قدرت فرانسه و گسترش امپراتوری خود، وارد جنگ‌های بی‌شماری با کشورهای مختلف اروپا شد. اما در کنار فتح زمین و ملت‌ها، ناپلئون دست به کاری زد که وجهه فرهنگی و هنری قاره را برای همیشه تغییر داد.

با تسخیر ایتالیا، هلند، آلمان، اسپانیا و دیگر کشورهای اروپایی، نیروهای ناپلئون به غارت موزه‌ها، کلیساها و کاخ‌های تاریخی مشغول شدن، این آثار که هرکدام از انها نمادی از هویت فرهنگی و هنری ملت‌های خود بودند، با زور و خشونت ناپلئون و همیارانش به فرانسه منتقل شدند. موزه لوور که پیش‌تر یک کاخ سلطنتی بود، تبدیل به مرکزی برای نمایش این غنائم شد و مظهری از اقتدار سیاه ناپلئون و عظمت کوتاه امپراتوری فرانسه را به کشور های همسایه نشان می‌داد. ( آثاری که توسط ناپلئون عزیز و همیاران گرامی‌اش غارت شده، شامل تابلو های هنرمندان بزرگی همچو جناب رافائل و میکل آنژ میشه که بسیار بسیار از آثار ها جدا از اینکه از کشور خود دزدیده شدن، بلکه آسیب دیدند و نابود شدند! جالبه بدونید خود هنرمندان و کارشناسان فرانسوی مسئولیت انتخاب، بسته‌بندی و انتقال این آثار را بر عهده داشتند!🤷🏻 )

این غارت نه تنها به عنوان یک سرقت فرهنگی بلکه به عنوان یک عمل خشونت‌آمیز شناخته می‌شود! علاوه بر تخریب و سرقت آثار، این رویداد باعث ایجاد رنج و ناامیدی عمیق در میان مردم کشورهای اشغال شده شد. بسیاری از آثار به زور از کلیساها و موزه‌ها بیرون کشیده شدند و در جریان جنگ‌های ناپلئونی، بسیاری از بناها و محل‌های نگهداری این آثار تخریب نیز شدند. ( پیس پیس- واکنش کشورهای قربانی علاوه بر تلاش برای بازپس‌گیری آثار، به بیداری فرهنگی و رشد جنبش‌های حفاظت از میراث فرهنگی منجر شد(یکی از جنبه های خوب همبستگی-) که بعدها در شکل‌گیری قوانین بین‌المللی در این زمینه موثر بود. )

هرچند که پس از شکست ناپلئون در سال ۱۸۱۵ و سقوط امپراتوری های کشورهای اروپایی تحت معاهده "وین" شروع به بازپس‌گیری آثار هنری کردند. با این حال همانطور که معلوم است، بسیاری از آثار هرگز به محل اصلی خود بازنگشتند یا فقط بخش‌هایی از آنها بازگردانده شد. این روند نه تنها دردناک بود بلکه نشانه‌ای از پیامدهای بلندمدت سیاست‌های زورانه ناپلئون بر میراث فرهنگی اروپا بود.