بهای سرنوشت، سایه های مالفوی فصل ۱۰

در یک روز تاریک و بارانی، بعد از ماجرای فرزند نفرین شده، هری پاتر و هرمیون گرنجر به مالفوی مانور می‌روند تا تایم‌نر را نابود کنند. دراکو مالفوی با چالش‌های عاطفی و انتخاب‌های سختی روبرو می‌شود که سرنوشت همه آن‌ها را تغییر خواهد داد. فصل۱۰

دراکو همچنان دفترچه خاطرات را در دستان خویش نگه داشته بود. به خوبی بیاد داشت که آخرین باری که این دفترچه را در دست داشت، چه زمانی بود. سیر خاطرات ناخودآگاه او را به انتهای جاده علاقه اش به استوریا می‌کشاند. یک روز قبل از ناخوشی و مرگ استوریا، که شاید غیرقابل باور باشد که با وجود پیش‌بینی‌های پزشکان و تعیین تقریبی زمان مرگ او به علت بیماریش، باز هم برای دراکو ناباورانه به نظر می‌رسید؛ آن‌ها به همراه اسکورپیوس در یک دشت اختصاصی خانواده مالفوی در فرانسه بودند.

فصل تابستان بود و میوه‌های نوبرانه این فصل از درختان آویزان بودند و خودنمایی می‌کردند. نور زیبای خورشید به گیلاس‌های قرمز می‌تابید و تلؤلؤی دل‌انگیزی را در فضا ایجاد می‌کرد. پرندگان در کنار گل‌های رنگارنگ باغ آواز می‌خواندند و دلبری‌شان تمامی مجنون‌ها را به ستایش چنین محبت زیبا یی وا می‌داشت. در چنین لحظه‌ای، استوریا که علاقه وافر به شعر گفتن و طبع زیبای شاعرانه‌ای داشت، شعری بی‌نظیر در وصف این طبیعت زیبا گفت که بی‌درنگ دراکو آن را در دفترچه درج کرد تا یادگاری از این صحنه زیبا باشد.

هنگام غروب ، زیباترین لحظه از دید استوریا به وقوع پیوست. نور خورشید از آن سوی آسمان به زمین می‌تابید و گویی از آسمان به زمین پل می‌زد. استوریا این صحنه را چشم‌نوازترین صحنه دنیا می‌دانست. در این بین، دراکو و اسکورپیوس به همراه استوریا که روی یک صندلی چوبی قهوه‌ای نشسته بود و دستش را در دستان دراکو گذاشته بود و لبخندی کنج بر لبانش بود، با خیالی آسوده چشمانش را فرو بست.

و چشمان استوریا دیگر به این دنیا باز نشد زیرا او در مسیر دیگری گام نهاده بود. مسیری که دراکو با وجود قولی که به او داده بود که در تمام لحظه‌های زندگی با او همراه و هم‌مسیر باشد، دیگر نمی‌توانست او را دنبال کند. و آن شعر زیبا که استوریا گفته بود، که نامش "پل سرنوشت" بود، آخرین نوشته بر روی دفترچه خاطرات بود. از آن لحظه به بعد، دراکو دیگر هیچ نوشته‌ای را به دفترش نیافزوده بود. نه اینکه هیچ خاطره‌ی خوشی در ادامه حیاتش نداشته باشد، نه. بلکه او می‌خواست آخرین خاطره‌ای که در دفترش دارد، او را به یاد همسرش بگذارد. انگار که او همواره در کنار او و پسرشان است. دراکوی غم‌زده افکارش را منسجم کرد و با لبخندی که از یادآوری آن روز بر لب داشت و گریه‌ای تلخ از فراغ یار، دفترچه را گشود تا با خاطراتش در این دنیای جدید روبرو شود. او می‌دانست که هر صفحه از این دفتر، داستانی از خوشی ها و ناخوشی ها خواهد بود . و حالا زمان آن رسیده بود که دوباره با آن خاطرات روبرو شود. این دفترچه نه تنها یادگاری از گذشته بود، بلکه پلی بود به سوی آینده‌ای که برای او نامعلوم بود و باید از آن آگاه میشد.