هارمونیِ اخرین پرتو

در هارمونیِ لحظه‌ها، سکوت‌ها حرف می‌زنند و دل‌ها به هم می‌رسند.

پرتوهایی که می‌رقصند میان سایه‌ها، و در سکوتی تلخ، از آنچه که بود، فاصله می‌گیرند.

این تاریکی سنگین، نه پایان است و نه فراموشی، بلکه فریادی خاموش درونِ آغوشِ افق.

گاه غروب، نه خداحافظی، بلکه مکثی‌ست که در آن جان‌ها از هم دور می‌شوند، تا شاید فردایی دیگر، در پرتوهایی تازه، هم‌صدا شوند.

و من، میان این هارمونیِ آخرین پرتو، تنها به یاد سپرده‌ام که نور، حتی در جدایی هم، زنده است.