بی‌هویتی در بانگو، نام یعنی همه چیز؛

در دنیای بانگو یا بونگو استری داگز، اسامی تنها کلمات نیستند؛ آن‌ها نشانه‌ی قدرت، گذشته، و هویت شخصیت‌ها هستند. هر شخصیت، برگرفته از نویسنده‌ای مشهور و مجهز به قدرتی‌ست که از آثار ادبی آن نویسنده الهام گرفته شده. اما در دل این ایده‌ی جذاب، یکی از مهم‌ترین مضامین پنهان شده است: بی‌هویتی. چه چیزی ما را تعریف می‌کند؟ گذشته‌مان؟ نام‌مان؟ یا آنچه اکنون هستیم؟

آتسوشی ناکاجیما: انسانی بی‌ریشه آتسوشی، شخصیت اصلی داستان، از همون ابتدا با بحران هویت روبه‌روست. اون حتی نمی‌دونه چرا یتیم‌خانه بیرونش کرد، گذشته‌اش را به‌درستی به یاد نمیاره و مدام درگیر این فکره که «آیا من ارزش زنده بودن دارم؟» قدرتش، ببر زیر نور ماه، به اون توانایی تبدیل شدن به ببر رو می‌ده؛ موجودی نیرومند و وحشی، اما در عین حال نماد تنهایی. آتسوشی، ببر درونش رو نمی‌فهمه، از اون می‌ترسه، و تا مدت‌ها اون را به‌عنوان تهدیدی علیه دیگران می‌بینه — درست مانند تصویری که از خودش داره. در واقع، قدرت آتسوشی استعاره‌ایه از هویت سرکوب‌شده‌اش: چیزی که باید بپذیره، رام کند، و از آن برای ساختن خودش استفاده کنه.

دازای اوسامو: بازیگر نقاب‌دار دازای در ظاهر شخصیتی طنزپرداز، شوخ‌طبع و حتی احمقه؛ اما در لایه‌های زیرین، انسانیه عمیقاً درگیر با پوچی، مرگ و شکست در یافتن معنا. علاقه‌اش به خودکشی، شوخی‌های تکراری‌اش، و تمایلش به «ناپدید شدن» نه از بی‌تفاوتی، بلکه از بی‌هویتی انتخاب‌شده سرچشمه می‌گیره. دازای با گذشته‌ای تاریک و سابقه‌ای خونین در مافیا، خودش رو از تموم هویت‌های قبلی‌اش جدا کرده و اکنون در نوعی خلأ اخلاقی زندگی می‌کنه. اما برخلاف آتسوشی که دنبال کشف هویته، دازای در حال فرار از هویته.

آکوتاگاوا: پذیرش تاریکی به‌عنوان هویت آکوتاگاوا هم قربانی گذشته ست، اما برخلاف آتسوشی، تاریکی رو در آغوش می‌کشه. اون قدرتش رو به عنوان بخشی از هویتش می‌پذیره، اما این هویت را کاملاً بر اساس تأیید دیگران، به‌ویژه دازای، تعریف می‌کنه. نیاز آکوتاگاوا به دیده‌شدن، میل شدیدش به اثبات خودش، و خشم بی‌پایانش، همه نشانه‌هایی از هویتی آسیب‌دیده و شکننده‌اند. اون قدرت دارد، اما نه برای خودش؛ بلکه برای پر کردن جای خالی یک نگاه.

قدرت = هویت؟ در دنیای بانگو، شخصیت‌ها با قدرت‌هایی تعریف می‌شن که از نام اونها نشأت می‌گیره. این قدرت‌ها درواقع استعاره‌ای از آثار ادبی، روحیه و درد درونی نویسندگان واقعی هستن. بنابراین، سؤال اصلی اینجاست: اگر کسی نامی نداشت، یا اثری نداشت که بر مبنای آن قدرت بگیره، آیا در این جهان جایی برایش بود؟ آتسوشی، که در ابتدا حتی نمی‌دونه قدرتی داره، و هویتی گنگ داره، نشان می‌دهد که هویت فقط در نام نیست، بلکه در مسیری‌ست که برای فهم خود طی می‌کنیم.