سوگند سبز خاکستر؛

ایستاده‌ایم در مرزِ خاکستر و رویش؛ نه تمام شده‌ایم، نه آغاز... فقط در میانه‌ایم که معنا می‌زاید

ما همچنان می‌سوزیم و می‌سازیم، قسمت‌مان بوده یا نه، دیگر اهمیتی ندارد. در این سوختن، گاهی خنده‌هایمان هم دود می‌شود، اما چه باک؟ دود هم به آسمان می‌رود...

شاید این بار، خاکسترمان سبزه‌زاری شود، یا شاید دست‌های خالی، حسرتِ ساختن را بماند. بگذار بسوزیم، بی‌آنکه بدانیم چرا، شاید شعله‌مان، تنها چراغِ این شبِ تار باشد.

هر ذره‌ای که می‌سوزد، قصه‌ای ناتمام را با خود می‌برد... اما از میان خاکسترها، گل‌هایی می‌رویند که بوی زنده بودن می‌دهند.

شاید کسی روزی ردپای ما را ببیند، در گرمای سنگ‌هایی که روزی آتش بودیم. و بداند: "اینجا کسانی سوختند تا راهی روشن شود