زندگی ستاره ها

ستاره‌ها، مانند قصه‌گویان کیهانی، هر یک داستانی شگفت‌انگیز از تولد، زندگی و مرگی خیره‌کننده را روایت می‌کنند؛ از ابرهای غبارآلود تا ابرنواخترهای درخشان، سفر آنها حکایتی از جاودانگی ماده و انرژی است.

روند زندگی هر ستاره با توجه به اندازه ای که داره متفاوته پس این رو فراموش نکن

این داستان، از یه سحابی مولکولی شروع میشه شروعی که فقط توسط ابرهای گاز و غبار رقم میخوره گرانش و فشار، باعث فشرده شدن هلیوم، هیدروژن و گرد و غبارهای بلاتکلیف، میون سحابی میشه حالا پیش ستاره به وجود اومده اما گاز و غبار بیشتر و بیشتر فشرده میشن و گرما و فشار، مدام بالاتر میرن و بالاخره، وقتی دما به ۱۵ میلیون درجه سانتی گراد میرسه، همجوشی هسته ای("تبدیل" هیدروژن به هلیوم) آغاز میشه بوم! ستاره متولد شد✨️

ستاره حالا تو وضعیت تعادل قرار میگیره چون نیروی گرانش(که میخواد ستاره رو فشرده کنه) با فشار ناشی از همجوشی هسته ای(که میخواد ستاره رو منبسط کنه) هم اندازه‌ست. ستاره A ده‌ میلیارد سال تو این شرایط زندگی میکنه اما ستاره B که مثلا ۱۰ برابر خورشیده، فقط ده‌میلیون سال تو وضع باقی میمونه(اخه سوخت رو زودتر مصرف میکنه)

هیدروژنی که تو هسته ذخیره شده بود، نهایتا تموم میشه ولی همجوشی، توی لایه های بیرونی همچنان ادامه داره و ستاره ی پیر ما متورم میشه و بعد، ستاره A، تبدیل به غول سرخ میشه ▪︎حجم زیاد و دمای سطح پایین▪︎ {هسته، به کربن و اکسیژن تبدیل میشه} و ستاره B به ابرغول سرخ تبدیل میشه ▪︎حجم بسیااار عظیم▪︎ {هسته تبدیل به یه عنصر سنگین مثل اهن میشه}

ستاره A وقت مرگ، لایه های بیرونیش رو به فضا پرتاب میکنه و یه سحابی سیاره نما درست میشه اما هسته‌ش باقی میمونه و کوچیک میشه این جسم باقی مونده از اون ستاره، کوتوله سفید نام داره(کوچیکه ولی چگالی بالا داره) کوتوله های سفید بعد از چند تریلیون سال، به کوتوله سیاه تبدیل میشن اما سن جهان هنوز انقدری نیست که کوتوله سیاه داشته باشه

زمان مرگ ستاره‌ B که فرا میرسه، با تبدیل شدن هستش به اهن، همجوشی‌ش متوقف میشه و ستاره در کمتر از یک ثانیه، فرو میریزه و بوووم یه انفجار ابرنواختری که از کل کهکشان درخشان تره رخ میده اگر جرم هسته ستاره حداقل دوبرابر خورشید بوده باشه، هسته به نقطه ای بی نهایت چگال تبدیل میشه و سیاهچاله پدید میاد

موادی که موقع اون انفجار از ستاره ی مرده پرتاب شد، به سحابی های جدید میرن و بعدها از همون سحابی ها، ستاره ها و سیارات جدید متولد میشن شاید به خاطر همینه که میگن: ما هم از غبار ستاره هاییم اخه هر اتم ما، روزی در دل یک ستاره جا داشته