جهان بیرون

بیست و شیشم اردیبهشت ماه، ۱۴۰۴

برای مدتی طولانی در یک اتاق کوچک با دیواره‌ی های فرسوده پناه گرفته بودم، در این اتاق بی‌پنجره به دنبال نور میگشتم، به دنبال کبوتری که برایم آواز رهایی سر کند، وجودم در این جهانِ غم‌گرفته همانند ش.یطانی بود که در آب مقدس غرق میشد

انزجارم از همه‌چیز و همه‌کس دلیلی برای بی اعتنایی نسبت به خودم شده بود، آخر مگر از کسی که تمامی احساساتش را برای این موجوداتِ دو پایی که جهان را تحت سلطنت خودشان در آورده اند خرج کرده بود، چیزی هم باقی میماند ؟

من در این اتاق خورشید نداشتم، زمانی که آدمی خورشید نداشته باشد، دیگر هیچ ندارد، در ِ اتاق همیشه به سویم باز بود. اما من به اتاقم، همانند پرنده ای که به قفسش عادت کرده باشد، عادت کرده بودم، از جهانِ بیرون و هر آنچه که از کنترلم خارج بود هراس داشتم.

میخواستم که خودم، کبوتر آزادیِ خودم باشم، اما مدت ها پیش برای کبوتر بودن پر هایم را چیده بودم، پس سعی کردم بدونِ پر زدن برای خودم آواز رهایی سر کنم، اما تنها چیزی که از گلویم خارج کردم هق هق های کهنه‌ی دلتنگی بودند.