ستاره های بدون ماه

ممنون که پروانه هارو توی قلبم کاشتی و باعث شدی وسط گریه بخندم . آرزو میکنم منم بتونم یک بار هم که شده باعث شم گلای خشک شده قلبت شکوفه بزنن .

چشمانش به سیاهی شب بود و قلبش به روشنی روز . موهاش به رنگ تنه درختان جنگل بود که حالا به رنگ آبی آسمان‌اند . و البته بسیار کوتاه تر یعنی روزگار به او هم آنقدر سخت گرفته که مجبور شده موهایش را کوتاه کند ؟ که می‌داند. شاید همه اینها یک بهانه بود . بهانه ای برای اینکه کنارهم ننشینیم برای اینکه دیگر اولین نفر برای دیدن نقاشی هایت من نباشم

از همان روز اولی که دیدمش تا حالاکه چشمانش بخاطر درد تمام سال های جداییمان کشیده می درخشد ، بهترین دوستم بود. می گوید حالش در تمام این مدت عالی بوده و انتظار دارد باورکنم؟ آن هم وقتی همین حالا ستاره های دنباله دار از چشمان شب مانندش فرومیریزند.

وقتی داشت همه چیز راجب دلتنگی‌اش برای فردی که نمیشناختمش میگفت صورتش از اشک می‌درخشید. آن صدایی که به قشنگی صدای ویالون بود حالا خش دار شده . بین تمام سالهایی که با او دوست بودم یک لحظه هم ندیدم اینگونه اشک بریزد . یعنی در تمام مدتی که ندیدمش هرشب در آینه بارش ستاره های دنباله دار چشمانش را تماشا میکرده . می‌گوید که ماهش را از دست داده . معلوم بود که آسمان شب چشم هایش بدون ماهشان ستاره‌هایش ریزش می‌کنند

به این فکر میکردم که چقدر زندگی برایش سخت بوده که شروع کرد به گفتن خاطراتمان و بعد از چندین ساعت لبخند قشنگی زد... این لبخند به این معنا بودکه کسی که تمام این مدت دلتنگش بوده ، فردی که من نمیشناختمش ،آن ماهی که از دستش داده بود، من بودم .