میزشماره۲۳؛

همه چیز تو دنیا قابلیت نگه داشتن خاطراتو دارن . موها، قلب‌ها، چشمها ، عروسک ها ، نقاشی ها و آهنگ ها . چیزی که این خاطرات رو قشنگتر میکنه اینه که فقط یکبار تکرار میشن . حتی اگه دوباره تکرارشن هم مثل دفعه اول مزه نمیدن .

با کلاه لبه دار خاکستری اش از خانه بیرون آمد. ساعت ۶بعد از ظهر بود ‌ . یقه کت بلندش را مرتب کرد. ظاهر آراسته ای داشت . انگار میخواست به دیدن شخص مهمی برود . قدم های بلندی برمی‌داشت. با هرقدمش خاطره ای در ذهنش مرور میشد . به نزدیک کافه که رسید ایستاد. برخلاف انتظار پشتش را به دیوار شیشه ای کرد. درست پشت سرش خاطره هایی بود که فکر می‌کرد تا ابد ادامه دارند . لحظه هایی که فکر می‌کرد هیچوقت تمام نمی‌شدند. پشت سرش میز شماره ۲۳ کافه بود که کل زندگی اش در آن خلاصه میشد .

هیچکس از منظره غروبی که میز شماره ۲۳ پشت خود پنهان کرده بود خبر نداشت . به غروب نگا می‌کرد که ماشینی جلوی کافه ایستاد . انگار ۱۰سال پیش این صحنه را دیده بود. زنی از ماشین پیاده شد . لباس مشکی رنگی پوشیده بود ‌. چشمانش غمگین ترین چشمان دنیا بودند ‌. پوست نسبتا چروکیده ای داشت که نشان از قلب شکسته اش میداد . خیلی وقت بود از ته دل نخندیده بود ‌. به جلوی در کافه که رسید برگشت و به مردی که جلوی شیشه ی کافه ،دقیقا. جلوی میز شماره ۲۳، ایستاده‌ بود نگاه کرد . زن مدتی به چشمان بی روح مرد زل زد که یادش آمد. در قلبش غوغا شد.

آن چشمان درخشانی که ۱۰سال بود آرزوی دیدنش را داشت. چشمانی که سال ها بود نخندیده بودند . هردویشان به یکدیگر نگاه کردند . خاطرات خوب گذشته از جلوی چشمانشان گذشت تمام روزهایی که رو به روی میز شماره ۲۳ به انتظار یکدیگر ایستاده بودند . تمام روز هایی که برای هم گریه کردند و خندیدند . در کل مدتی که باهم سپری کردند تمام غم ها و تنهایی ها به فراموشی سپرده میشد . به جز آن روزی که ابرهای چشمان مرد بخاطر زن باریدند اما زن رفته بود و هیچوقت ندید . هیچکس فکر نمی‌کرد زن بتواند زنده بماند و دوباره مرد را ملاقات کند ‌. هیچکس فکر نمیکرد مرد برای رفتن او گریه کند ‌.

اشک از چشم زن فروریخت . خورشید لب کوه لبخند گرمی زد و آسمان را به ماه سپرد ‌. آسمان هم رعد وبرقی زد و ابراز ناراحتی کرد . انتظار می‌رفت مثل گذشته ها روی میز ۲۳ بنشینند ونمایش باریدن آسمان برای خورشید را تماشا کنند اما زن پشتش را کرد و رفت. این از نامردی زن نبود. از بی توجهی مرد هم نبود . اینکه دیگر نمی‌توانستند کنار میز ۲۳ بنشینند برای خداحافظی همیشگی زن بود .همان خداحافظی ۱۰سال پیش که مرد هرگز فراموشش نخواهد کرد .

بله. تمام این ها یک توهم بود. توهمی که مرد بعد از رفتن زن دچارش شد . یک توهم ۱۰ساله . و انتظار برای غمگین برگشتن زن . غمگین برای نبود مرد . خیال و توهمی پوچ بود. انگار که به خورشید بگویی آسمان برایت ناراحت است تا قبل از خشک شدن اشک هایش برگرد .کاش خورشید بازمیگشت.