سکوت فرهنگ ها

سکوت فقط به معنای حرف نزدن نیست ...

ببین، سکوت فقط این نیست که حرف نزنی. تو خیلی از فرهنگ‌ها، سکوت خودش یه زبان مستقل و عمیقه. حتی می‌گن آدمای عمیق، کمتر حرف می‌زنن. چرا؟ چون دارن فکر می‌کنن، حس می‌کنن، یا اصلاً نمی‌خوان با هر چیزی خودشونو آلوده کنن.

ذن بودیسم (ژاپن و چین) توی ذن، سکوت یعنی یاد گرفتن. اونجا می‌گن وقتی ساکتی، ذهن می‌تونه آزاد بشه. گاهی معلم ذن با شاگردش فقط می‌شینه، بدون یه کلمه حرف زدن. انگار با سکوت، چیزایی رو یاد می‌گیری که هیچ جمله‌ای نمی‌تونه بهت بگه.

تصوف و عرفان اسلامی صوفی‌ها خیلی با سکوت حال می‌کنن. اونا می‌گن وقتی حرف نمی‌زنی، دل شروع به حرف زدن می‌کنه. یعنی تو اون لحظه‌هایی که ساکتی، در واقع داری با خدا یا خودت حرف می‌زنی… بدون کلمه. برعکس چیزی که الان مد شده، هرچی کمتر حرف بزنی، عمیق‌تر به نظر میای.

سرخ‌پوست‌ها سرخ‌پوست‌های آمریکایی خیلی اهل طبیعتن. اونا قبل از اینکه حرف بزنن، کلی سکوت می‌کنن، انگار دارن با درخت و باد و خاک حرف می‌زنن. براشون سکوت یعنی احترام… به بقیه، به زمین، به روح زندگی

فلاسفه‌ی غربی سقراط یه فیلسوف معروف یونانی بود که کلی سوال می‌پرسید و بعدش فقط نگاهت می‌کرد. چون می‌گفت جواب واقعی رو باید از توی خودت بکشی بیرون، نه از حرفای بقیه. توی کلیساها هم بعضی راهب‌ها تا سال‌ها سکوت می‌کردن چون باور داشتن با ساکت بودن می‌تونن به خدا نزدیک‌تر بشن.

ژاپنی‌ها و هنر هایکو (شعر کوتاه ژاپنی) یا تئاتر نو، همه‌ش پر از سکوتای معنا‌داره. اصلاً بعضی‌وقتا اون چیزی که نمی‌گن، از اون چیزی که می‌گن، مهم‌تره. مثلاً یه بازیگر ژاپنی شاید چند دقیقه فقط وایسه و سکوت کنه، ولی همون سکوت بیشتر از هزار تا دیالوگ تاثیر داره.