دریــــا

در جایی به دور از هیاهو و به دور از آدم هایی که نقاب بر چهره دارند; من هستم و سمفونی امواج دریا, با پاهایی برهنه که امواج دریا آنها را قلقلک می دهد! همان طور که همیشه در خواب میبینم,با پیراهنِ سفیدِ ساده. من و غروبی که ذهن خالی و پوچم را به سفر می برد , سفری به گذشته , سفری به دلتنگی هایم;

سفری به خاطرات شیرینم که تکرار نشدنی هستند و همین ویژگی شان آنها را به تلخ ترین قهوه ای که در طول سفر می نوشم تبدیل کرده است! به راستی که ذهن پوچ و خالی ام به مانند دریا شده , دریای که پر از غم و اندوه است ولی گاهی امواج زود گذر و رفتنی شادی از آن گذر می کند , شادی هایی که از خود دریای غم نشعت میگیرند;

شادی هایی که ذاتشان همان غم است , شادی هایی که در نهایت به غم تبدیل می شوند . گاهی هم این دریای ذهنِ پوچ و خالی ام صاف صاف است بدون گذر هیچ موجی که از شادی باشد , همان زمانی که حتی شادی های زود گذری که در نهایت به غم تبدیل می شوند هم گذر گذر نمی کندد , همان زمانی که اوج پوچی و تباهی دریای ذهنم است;

همان زمانی که میفهمم داستان دردناکی از جنس حقیقت نوشته ام...!