محبت بی‌نقاب.

و ما عشقمان را در میان حریر و مخمل می‌پیچیم و پنهان می‌نماییم..

حقیقت‌ این است که دیوارهای بیمارستان ها، درب‌های فرودگاه‌ها و به طور کلی، هر جا که در آن بیم جدایی ابدی می‌رود؛ بیش از هر مکانی در دنیا "دوستت دارم" های واقعی شنیده‌اند؛ دوستت دارم‌هایی که لای زرورق و پارچه‌ی ابریشمی پیچیده نشده‌اند.

قلب انسان، تودار و مرموز است. راز خود را عیان نمی‌سازد؛ نمی‌گوید چقدر محبت می‌ورزد؛ حداقل نه تا وقتی حس نمی‌کند دیگر هرگز محبوب را نخواهد دید.

اشک‌هایی که بر بالین بیمار ریخته می‌شوند؛ بغضی که در زمان بدرقه یاری سفر کرده به گلو چنگ می‌زند؛ و هر سرشک فراق دیگری، ارزشی دارند‌ هزاربرابر دوستت دارم‌های کادوپیچ شده.

عشق، در بیشتر ما میل به انزوا دارد؛ اما غم فراق قدرتمندتر از اوست. دستش را می‌گیرد؛ از کنج خلوت بیرونش می‌کشد و وادارش می‌کند خودش را، ژرفایش را نشان دهد.

به راستی که چرا عشق، تا این حد میل به گوشه‌نشینی دارد؟ آیا ما، برای این فرزند حساسمان والدین خوبی هستیم؟ آیا ما مجبورش می‌کنیم فقط زمانی رخ نشان دهد که زور اندوه، بر جفتمان می‌چربد؟