خاکستری|

شب بریده‌بریده به سایه‌های خرد تجزیه می‌شودو در پس هر چیزپناهی می‌جوید.و نسیم خنک بامدادی چونان نوازشی‌ست.این است عطر خاکستری هوا که از نزدیکی صبح سخن می‌گوید.زمین آبستن روزی دیگر است.این است زمزمه‌ی سپیده،این است آفتاب که بر می‌آید.تک‌تک، ستاره‌ها آب می‌شوند

عشق ما دهکده‌یی‌ست که هرگز به خواب نمی‌رود،نه به شبان و نه به روز،و جنبش و شور حیات یک دم در آن فرو نمی‌نشیند.تا دست تو را به دست آرم از کدامین کوه می‌بایدم گذشت تا بگذرم از کدامین صحرا،از کدامین دریا می‌بایدم گذشت تا بگذرم.

روزی که این‌چنین به زیبایی آغاز می‌شودبه هنگامی که آخرین کلمات تاریک غمنامه‌ی گذشته را با شبی که در گذر است به فراموشی بادِ شبانه سپرده‌ام،از برای آن نیست که در حسرت تو بگذرد

تو باد و شکوفه و میوه‌یی، ای همه‌ی فصول من!بر من چنان چون سالی بگذر تا جاودانگی را آغاز کنم