من و قلم

پانزدهمِ اردیبهشت ماه، ۱۴۰۴

من و قلمم روزگارانِ غم‌زده ای را پشت سر نهاده‌ایم، من و قلمم شب های بسیاری را صبح کرده ایم، قلمم با من بود، زمانی که کلمات در گلویم قفل شده و زبانم به خواب رفته بود، او برای من یک دوستِ خوب و بی منت بود، غافل از آنکه من او را پس خواهم زد، در اولین روزی که خورشید محبتش را به قلب تیره و تارم بازگرداند.

و به محض آنکه خوشی به من روی نهاد، من به دوستِ خوبم پشت کردم، از من انتظار دیگری نمیرفت، به هرحال من آدمیزاد بودم و آدمیزاد ناسپاس است، آدمی فراموش میکند، پس میزند، بی اعتنایی میکند

و در آخر بازمیگردد به همان فرد حقیر و نیازمندی که بوده است، من بازگشتم، به قلمم، به دوستِ خوبی که حال دارد مرا همراهی میکند، به دوستِ خوبی که به من کمک میکند تا کاغذ بیچاره‌ی زیر دستم را به درد کلماتم دچار کنم.