غنچه ها

و در انتهای شب،وقتی سکوت همه چیز را در آغوش گرفت، غنچه‌ها دیگر منتظر نبودند.آنها قدم برداشتند،نه برای رسیدن به سرنوشت،بلکه برای ساختن آن.

می‌توانست روزی شکوفه شود، اما در میان بادهای سرگردان گم شد. نار رنگ آتشینش را به یاد می‌آورد، اما سوز سرمای دلش را پنهان نمی‌کرد. ناز برگ‌هایش زیر نور صبحگاهی لرزید، بی‌آنکه صدایی از گلویش برخیزد.

قلبی از جنس شیشه داشت، ترک‌های پنهانش در انعکاس آفتاب برق می‌زدند.و زمان… مثل سایه‌ای گذشت، بی‌آنکه دست‌های غنچه‌ها را در آغوش بگیرد.

اما یک شب، وقتی ماه رنگی از اندوه داشت،غنچه‌ها سر برآوردند از کوت، از خواب‌های سرد. می‌توانستند پژمرده شوند، اما به تاریکی خندیدند.

نار در دلشان شعله کشید، نه برای سوختن، بلکه برای روشن کردن راهی که هیچ‌کس ندیده بود. ناز برگ‌هایشان در باد نرقصید، بلکه قدم برداشت، بی‌آنکه از شکست بترسد. و قلبی از جنس شیشه؟

ترک‌ها را به یادگار نگاه داشت،تا روزی که نور از لابه‌لای آنها عبور کند،و رنگی نو ببخشد به غنچه‌هایی که دیگر فقط انتظار نمی‌کشند.سرنوشت همیشه منتظر تصمیمی تازه است...

و صبح که از دل شب سر برآورد،غنچه‌ها دیگر فقط خاطره نبودند. آنها در میان نور قد کشیدند،با زخم‌هایشان، با ترک‌های شیشه‌ای قلبشان،با شعله‌ای که خاموش نشد،بلکه راهی شد برای آنانی که هنوز در تاریکی بودند

.و روزی که باد آمد تا داستان‌ها را به گوش جهان برساند،هیچ‌کس دیگر غنچه‌ها را ضعیف نخواند ، آنها افسانه شدند،افسانه‌ای از جرئت، از تولد دوباره،از شکفتنی که هیچ زمستانی نمی‌توانست آن را متوقف کند.